رابطه ی بین مفهوم سوژه گی، ایدئولوژی، اسلام و انقلاب در اندیشه شریعتی

هدف از این پژوهش بررسی نقش انسان گرایی مدرن و سوبژکتیو در اندیشه شریعتی و تاثیر آن بر دیدگاه های سیاسی و مذهبی وی است. تفسیر انقلابی و رادیکال شریعتی از مذهب به عنوان ایدیولوژی سیاسی برآمده از همین نگرش انسان شناختی است. مساله اصلی این است که سوژه گی و انقلاب چه جایگاهی در اندیشه شریعتی داشته و ترسیم سیمای ایدیولوژیک و انقلابی از دین با محوریت کنش سیاسی چه نسبتی با سوژه گی در آثار وی دارد؟

روش شناسی پژوهش: 

این پژوهش با استفاده از روش تحلیلی-تاریخی می خواهد ضمن تحلیل شاخصه های اصلی رویکرد شریعتی به مذهب  به ارزیابی نقش آن در تبلیغ دین به مثابه یک ایدیولوژی سیاسی بپردازد.

یافته های این پژوهش به ما نشان می دهد که سیطره رویکرد سوبژکتیو در اندیشه سیاسی شریعتی با محوریت انسان گرایی سیاسی، پراکسیس اجتماعی و خوانش ایدیولوژیک از دین باعث شده تا وی دین را به مثابه یک ایدیولوژی انقلابی و رادیکال تصویر کند. انسان ایده آل شریعتی یک سوژه خودآگاه، انقلابی و عدالت خواه است که هویت خود را در کنش رادیکال سیاسی باز می یابد.

نتیجه کلی این پژوهش نشان گر آن است که پروژه فکری شریعتی در خصوص ارایه تصویری سوبژکتیو، ایدیولوژیک و رادیکال از مذهب در نهایت زمینه ساز تبدیل دین به یک عنصر سیاسی و انقلابی شده است.