فرهنگ پذیری در بستر عقلانیت در جهت رسیدن به همزیستی مسالمت آمیز (با رویکرد عقلانیت ارتباطی هابرماس)

فرهنگ پذیری متاثر از جوامع دیگر می تواند آسیب هایی به دنبال خود داشته باشد و مدام در جدال با از خودبیگانگی آگاهانه یا ناآگاهانه قرار گیرد. به همین دلیل جامعه شناسان، آسیب شناسان و رسانه ها باید نقش خود را به درستی ایفا کنند و شکل های هم کنشی آن فرهنگ را مورد ارزیابی قرار دهند و به یک باز تولید فرهنگی برسند؛ چرا که باز تولید فرهنگی توسط هنجارهای مختلف اجتماعی می تواند در همزیستی مسالمت آمیز یا از خودبیگانگی آن جامعه تاثیرگذار باشد. بسیاری از جوامع در جریان فرهنگ پذیری از جوامع دیگر، از هنجارهایی الگوبرداری کرده اند که پاسخگوی نیازشان نبوده است، در نهایت دچار نوعی تضاد فرهنگی شده و آسیب های جدی ای به ساختار فرهنگی-اجتماعی و به تبع آن نهادهای دیگر اجتماع وارد شده است. پذیرش هر فرهنگ جدید خواهان بستر رشدی عقلانی ست برای فراهم کردن یک فضای گفت وگو در جهت بازتولید فرهنگی بدون آسیب رسیدن به فرهنگ بومی و منحصر به فرد آن جامعه و نیز آزادی های مدنی آن. چرا که فرهنگ پذیری با کنش اجتماعی سر و کار دارد و نهادینه کردن بستری عقلانی برای رهایی از خودبیگانگی در روند فرهنگ پذیری حایز اهمیت است. از این رو می توان ظرفیت فرهنگ پذیری یک جامعه را در بستر عقلانیت تبیین کرد و آن را راهکاری برای همزیستی مسالمت آمیز دانست. روش پژوهش حاضر کتابخانه ای و تیوریکال می باشد که به مطالعه، تبیین و تحلیل منابع موجود متناسب با موضوع برای ارایه ی راهکاری نو پرداخته است.