ارزیابی کارایی دو روش لیزر دیاگنودنت و مشاهده بالینی در تشخیص پوسیدگی های اکلوزالی دندان

با توجه به شیوع بالای پوسیدگی های دندانی، تشخیص زودهنگام پوسیدگی، که در سطح اکلوزال دشوار می باشد، بسیار اهمیت دارد. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی کارایی دو روش مشاهده بالینی و لیزر دیاگنودنت در تشخیص پوسیدگی های غیرحفره دار اکلوزال انجام گرفت.

در این مطالعه تجربی، 75 دندان مولر واجد شرایط ابتدا از نظر میزان پوسیدگی های اکلوزالی توسط دو روش مشاهده بالینی و لیزر دیاگنودنت مورد ارزیابی قرار گرفته، و پس برداشت کلینیکی پوسیدگی (به عنوان استاندارد طلایی) عمق حفره با پروب اندازه گیری شد. در نهایت تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار آماری 21SPSS و آزمون kappa انجام شده و میزان کارایی، توافق و همبستگی بین روش ها تعیین شد.

کارایی تشخیص پوسیدگی اکلوزال، در هر دو روش مشاهده بالینی و دیاگنودنت در مقایسه با استاندارد طلایی معنادار بود. (برای هر دو P=0) در بررسی توافق با استاندارد طلایی،kappa  برای مشاهده بالینی 0/59 و برای لیزر دیاگنودنت 0/29 بدست آمد. در ارزیابی همبستگی بین دو روش مورد آزمون میزان r برای مشاهده بالینی و استاندارد طلایی0/7 وبرای لیزر واستاندارد طلایی 0/54 محاسبه شد.

رابطه معنادار موجود بین هر دو روش مشاهده بالینی و لیزر دیاگنودنت با استاندارد طلایی، به معنی وجود خطای تشخیصی در هر دو روش است. ولی مشاهده بالینی نسبت به لیزر دیاگنودنت روشی کاراتر جهت ارزیابی پوسیدگی اولیه اکلوزالی می باشد. همچنین مشاهده بالینی و استاندارد طلایی رابطه ای مستقیم و نسبتا قوی با هم دارند.