روایت زنان از تجربه خانواده ایرانی از کرونا و قرنطینه خانگی

تجربه کرونا و قرنطینه خانگی با به هم ریختگی و گسست در نظم زندگی روزمره ، توانست تغییرات عمیق و گسترده ای در عرصه های گوناگون زندگی فردی و اجتماعی ایجاد کند. با ملاحظه کرونا به موقعیت جامعه شناختی منحصر به فرد برای فهم پدیده های اجتماعی و تاکید بر تنوع و تکثر تجربه، این پژوهش، به دنبال فهم تجربه خانواده ایرانی از خلال روایت های زنانه از این رخداد بود. از این رو، یافته های به دست آمده از گفت و گوهای عمیق نیم ساختاریافته با 23 زن متاهل 52-30 ساله در دو استان تهران و البرز همزمان با اولین قرنطینه خانگی در سال 1399، با رویکرد تفسیری تفهمی تحلیل مضمون شد. در صورت بندی شبکه معنایی خانواده ایرانی از رویارویی با این بیماری از منظر روایتی زنانه، چهار الگوی معنایی غالب، یعنی احساس رهاشدگی و بی پناهی خانواده در غیاب دولت؛ ازجاکندگی و درهم شدگی فضاهای زیست روزمره خانوادگی و اجتماعی؛ تعلق کالبدی به فضای خانه و مرکزیت یابی خانواده و در نهایت، اقتدارزدایی پزشکی به محوریت خانواده در آن بحران شناسایی و تحلیل شد. به طورکلی، رویارویی با بیماری با گسست در جریان عادی زندگی، فرد را در موقعیت کنش آگاهانه قرار داده و در حالی که در آن رخداد پاندمی کشنده، اقتدارزدایی از دولت، انگاره قالبی خانواده و پزشکی به مثابه ساختار تداوم می یابد؛ شاهد بازگشت کنش گر و ساخت شکنی از زیست خانوادگی و اجتماعی در فرایند ساخت خود و به محوریت خانواده به مثابه یک گروه هستیم.