مقایسه تطبیقی نقش آموزش مبتنی بر مشارکت محوری در راستای افزایش خلاقیت دانشجویان در دروس نظری و عملی کارشناسی معماری

روش آموزش در رشته های مرتبط با هنر و به خصوص رشته معماری، به دلیل تلفیق و آمیختگی حوزه های نظری و عملی یکی از مباحث پرچالش در حیطه آموزش می باشد؛ چرا که نهادهای آموزشی بایستی افرادی را تربیت نمایند که هم در مفاهیم نظری صاحب نظر و هم در فعالیت های اجرایی و حرفه ای توانمند باشند و بتوانند نقش سازنده به عنوان معمار در جامعه ایفا کنند. در همین راستا یکی از مباحث مهم آموزش چگونگی ارتقاء خلاقیت حین آموزش است که همواره مورد بحث کارشناسان و پژوهشگران بوده است. رویکرد مشارکت محوری با هدف تعامل بیش تر افراد با محیط های آموزشی، نقش مهمی در ارتقاء تعامل سازنده محیط و افراد داشته و از این طریق می تواند ضمن بهبود کیفیت آموزش موجب ارتقاء خلاقیت نیز گردد. این پژوهش با هدف بررسی طرح های آموزش مشارکت محور در حوزه دروس نظری و عملی در راستای ارتقاء خلاقیت صورت گرفته و برای این منظور از روش طرح های آموزشی گروه آزمون و گروه شاهد استفاده نموده و نتایج برای هر دو گروه مورد مقایسه تطبیقی قرار گرفته است. جامعه آماری پژوهش، دانشجویان کارشناسی معماری هستند که در موسسات آموشی شهر سمنان مشغول به تحصیل می باشد و بدین منظور با رویکرد آموزش مشارکت محور به تفکیک در حوزه های نظری و عملی مورد سنجش و مقایسه قرار گرفته اند. نتایج پژوهش نشان می دهد که متغیرهای خلاقیت تورنس در دروس نظری، چه در مرحله پیش آزمون و چه در مرحله پس آزمون، دارای ضرایب پایینی هستند؛ به طوری که کم ترین سهم عاملی در دروس نظری مربوط به مولفه سیالی با مقدار (238.‏0) و بیش ترین سهم مربوط به بسط با مقدار (581.‏0) می باشد. در مرحله پس آزمون بیش ترین سهم عاملی مربوط به انعطاف پذیری با مقدار (675.‏0) و کم ترین سهم مربوط به سیالی با مقدار (348.‏0) می باشد. در تحلیل همبستگی گرافیکی بین پاسخ های پیش آزمون و پس آزمون مشخص شد که ضرایب R بسیار پایین بوده و این نشان از دخالت متغیرهای مداخله گر در مراحل مختلف آزمون دارد.