بررسی تاثیر تمرین متقابل بر مهار آرتروژنیک عضله کوآدریسپس در زنان مبتلابه استئوآرتریت یک طرفه زانو

هدف:

 بیماران مبتلا به استیوآرتریت زانو به صورت شایع ضعف مشخص در عضله کوآدریسپس را نشان می دهند. یکی از عوامل مهم این ضعف مهار آرتروژنیک عضله است. مهار آرتروژنیک، مهاری عصبی است که از فعال شدن حداکثری عضله حین انقباض جلوگیری می کند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر یک جلسه تمرین متقابل بر مهار آرتروژنیک و حداکثر نیروی اکستانسوری عضله کوآدریسپس در زنان مبتلا به استیوآرتریت یک طرفه زانو بود.

روش بررسی:

 در این مطالعه 21 زن مبتلا به استیوآرتریت یک طرفه زانو با گرید 2 شرکت کردند. میزان مهار آرتروژنیک و حداکثر نیروی اکستانسوری عضله کوآدریسپس زانوی مبتلا به استیوآرتریت طی 3 مرحله، قبل از تمرین متقابل (تمرین عضله کوآدریسپس اندام مقابل به صورت ایزومتریک در 5 ست 8 تایی)، بلافاصله بعد از آن و 15 دقیقه پس از اتمام مداخله در یک جلسه اندازه گیری شد. به منظور اندازه گیری میزان مهار آرتروژنیک و حداکثر نیروی ایزومتریک اکستانسوری عضله کوآدریسپس، طی 6 ثانیه، حداکثر تلاش ارادی افراد جهت فعال سازی عضله کوآدریسپس را با تحریک الکتریکی آن همزمان کردیم (Burst superimposition).

یافته ها :

پس از یک جلسه تمرین متقابل، میانگین میزان مهار آرتروژنیک عضله کوآدریسپس زانوی مبتلا به استیوآرتریت به طور معنی داری (001/p=0) کمتر از قبل از مداخله و میزان حداکثر نیروی اکستانسوری آن نیز به طور معنی داری (0/001=p) بالاتر از قبل از مداخله بود. 15 دقیقه پس از اتمام مداخله نیز میزان مهار آرتروژنیک، نسبت به زمان بلافاصله بعد از مداخله به طور معنی داری (0/018=p) بیشتر، اما نسبت به قبل از مداخله به طور معنی داری (0/001=p) کمتر بود.

نتیجه گیری:

 انجام یک جلسه تمرین متقابل موجب کاهش مهار آرتروژنیک و افزایش حداکثر نیروی اکستانسوری عضله کوآدریسپس در زنان مبتلا به استیوآرتریت زانو می شود که تاثیر آن تا 15 دقیقه پس از اتمام آن نیز باقی می ماند.