اثر تمرین های تناوبی بر بیان PEPCK در سلول های کبدی، گلوکز و انسولین در رت های چاق دیابتی نوع دو

با توجه به اهمیت ورزش در پیشگیری و درمان بیماری های مرتبط با چاقی، مطالعه تجربی حاضر با هدف تعیین اثر 6 هفته تمرین تناوبی شدید بر بیان PEPCK در بافت کبد همچنین گلوکز و انسولین در رت های چاق دیابتی نوع دو و مقایسه با گروه چاق غیر دیابتی انجام گرفت.

28 سر رت نر ویستار 10 هفته ای (20 ± 220 گرم) به واسطه 6 هفته رژیم غذایی پرچرب چاق شدند. سپس 14 رت توسط تزریق درون صفاقی mg/Kg 30STZ  دیابتی نوع دو شدند. رت های مورد مطالعه در 4 گروه: 1) چاق (7 =n)، کنترل، 2) چاق تناوبی، 3) دیابتی کنترل، 4) دیابتی تناوبی تقسیم شدند. گروه های تناوبی برای مدت 6 هفته در تمرین های تناوبی به تعداد 5 جلسه در هفته در قالب 10 تکرار دویدن 40 ثانیه ای روی تریدمیل با فواصل استراحتی 2 دقیقه ای بین تکرارها شرکت نمودند. در نهایت 48 ساعت پس از آخرین جلسه، سطوح ناشتایی گلوکز، انسولین، بیان PEPCK در بافت کبد اندازه گیری و توسط آنوای دو سویه مقایسه شدند.

در مقایسه با گروه های کنترل، تمرین های تناوبی در رت های دیابتی و غیر دیابتی به کاهش معنی دار گلوکز ناشتا منجر شد (001/0 P=). تمرین های تناوبی همچنین به افزایش انسولین سرم نسبت به گروه کنترل دیابتی (006/0 P=) وکاهش در بیان PEPCK نسبت به گروه کنترل دیابتی منجر شد (005/0 P=).

بهبود گلوکز در پاسخ به تمرین های تناوبی در رت های دیابتی نوع دو احتمالا ریشه در افزایش انسولین و افزایش در بیان PEPCK کبدی دارد. اندازه گیری فعالیت یا بیان دیگر آنزیم های کبدی جهت نتیجه گیری کلی پیشنهاد می شود.