تاثیر یک جلسه ورزش عملکردی با شدت بالا بر سطوح سرمی آسپروسین و عامل مغذی عصبی مشتق از مغز و بررسی ارتباط آنها با سطوح سرمی گلوکز و HbA1c مردان و زنان سالمند دیابتی

عامل مغذی عصبی مشتق از مغز (BDNF) در افراد دیابتی کاهش و آسپروسین و هموگلوبین A1c (HbA1c) افزایش می یابد و ورزش می تواند این اثرات را معکوس کند، اما اثر ورزش شدید بر آسپروسین و BDNF در افراد سالمند دیابتی مشخص نیست. بنابراین، هدف مطالعه حاضر بررسی اثر ورزش عملکردی با شدت بالا بر سطوح آسپروسین و BDNF و ارتباط آنها با گلوکز و HbA1c مردان و زنان سالمند دیابتی بود.

در این مطالعه نیمه تجربی، 24 مرد و زن سالمند دیابتی (سن: 84/5 ± 25/67 سال، وزن: 01/13 ± 29/70 کیلوگرم، قد: 29/10 ± 92/160 سانتی متر) شرکت کردند. در حالت ناشتا نمونه خون اولیه گرفته شد. 90 دقیقه بعد، آزمودنی ها ورزش عملکردی با شدت بالا را به مدت 50 دقیقه انجام دادند. نمونه خونی دوم 10 دقیقه بعد از ورزش انجام شد. سطوح آسپروسین، BDNF، HbA1c و گلوکز به روش الایزا اندازه گیری شد. برای تحلیل داده ها از آزمون های t، کوواریانس و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد.

آسپروسین و BDNF در هر دو گروه به ترتیب کاهش (0005/0 >P) و افزایش یافت (0005/0 >P). بین BDNF و آسپروسین مردان و زنان سالمند دیابتی در پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0 <P). همبستگی منفی معناداری بین BDNF با آسپروسین، HbA1c و گلوکز و همبستگی مثبت معناداری بین آسپروسین با HbA1c و گلوکز وجود داشت (05/0 >P).

ورزش با شدت بالا آسپروسین و BDNF را در مردان و زنان سالمند دیابتی به ترتیب کاهش و افزایش می دهد. همچنین، با توجه به رابطه منفی معنادار بین BDNF با گلوکز و HbA1c و رابطه مثبت معنادار بین آسپروسین با گلوکز و HbA1c به نظر می رسد ورزش با شدت بالا با معکوس کردن تغییرات آسپروسین و BDNF، موجب بهبود احتمالی سطوح گلوکز و HbA1c می شود.