تحلیل ارتباط توزیع فضایی جرایم با مراکز گردشگری و مراکز انتظامی (مورد پژوهی: نوار ساحلی استان مازندران)

شیوع جرایم ازجمله مسایل و مشکلات در توسعه گردش گری ساحلی است و تحلیل فضایی جرایم به شناسایی الگوی توزیع جرایم، کشف کانون های جرم خیز و در نتیجه کاهش میزان جرایم در نوار ساحلی کمک می کند. هدف پژوهش حاضر تحلیل الگوی توزیع فضایی جرایم و شناسایی کانون های جرم خیز و بررسی ارتباط فضایی آن با مراکز گردش گری و مراکز انتظامی به منظور تسهیل و بهینه سازی مدیریت انتظامی و کاهش جرایم در سواحل استان مازندران است.

در ابتدا با استفاده از روش های آمار فضایی و تراکم کرنل الگوی توزیع فضایی جرایم، مراکز گردش گری و مراکز انتظامی در نرم افزار سیستم اطلاعات جغرافیایی مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است. سپس با روش رگرسیون ارتباط فضایی بین میزان جرایم با مراکز گردش گری و مراکز انتظامی در نرم افزار ادریسی ترست بررسی شده است.

مطابق نتایج، جرایم، مراکز گردش گری و مراکز انتظامی با الگوی خوشه ای در سواحل استان مازندران توزیع شده اند و دارای توزیع شرقی - غربی هستند. هم چنین کانون های اصلی جرایم در شهرهای بابلسر، فریدونکنار، محمودآباد، نور- علمده، نوشهر- چالوس، تنکابن- خرم آباد و رامسر؛ کانون های اصلی مراکز گردش گری در شهرهای بابلسر، نوشهر- چالوس و کتالم- سادات شهر-رامسر و کانون اصلی مراکز انتظامی در شهرهای نوشهر- چالوس واقع شده است. هم بستگی بین توزیع فضایی جرایم و مراکز گردش گری 87/0 است که نشان می دهد مراکز گردش گری نقش ویژه ای در ایجاد جرایم در سواحل استان مازندران دارند. هم چنین هم بستگی بین توزیع فضایی جرایم و مراکز انتظامی نیز 8/0 است که نشان می دهد مکان استقرار مراکز انتظامی تا حد زیادی با توزیع فضایی جرایم و کانون های جرم خیز انطباق دارد.

ایجاد پلیس گردش گری در سواحل به عنوان یک اقدام موثر در کاهش میزان جرایم و تقویت امنیت گردش گران در مناطق ساحلی به عنوان پیشنهاد اصلی پژوهش حاضر ارایه می شود.