اثربخشی شفقت درمانی بر همجوشی شناختی و خودانتقادی سالمندان مبتلا به استرس پس از سانحه

با افزایش سن جمعیت، افزایش ارائه خدمات به افراد با اختلال استرس پس از سانحه در خدمات سالمندی قابل انتظار است. بنابراین این مطالعه با هدف تعیین اثربخشی شفقت درمانی بر همجوشی شناختی و خودانتقادی بر سالمندان مبتلا به استرس پس از سانحه شهر تبریز انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش تمامی سالمندان با استرس پس از سانحه شهر تبریز در سال 1401 بودند. نمونه پژوهش شامل 30 نفر سالمند (65 تا 75 ساله) با استرس پس از سانحه بود که با روش نمونه گیری در دسترس و بر اساس معیارهای ورود به مطالعه انتخاب، و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه گمارش شدند. گروه آزمایش بسته درمانی گیلبرت را در هشت جلسه 90 دقیقه ای هفتگی دریافت نمودند. مقیاس‎های مورد استفاده در این پژوهش شامل مقیاس سطوح خودانتقادی تامپسون و زاروف و پرسشنامه همجوشی شناختی گیلاندرز و همکاران بود. داده ها با تحلیل کوواریانس تک متغیره، با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که در مرحله پس آزمون بین دو گروه گواه و آزمایش در متغیرهای همجوشی شناختی و خودانتقادی تفاوت معناداری وجود دارد (001/0<p). بر اساس یافته های این مطالعه، شفقت درمانی سبب کاهش همجوشی شناختی و خودانتقادی سالمندان می شود و نمایانگر افق های تازه ای در مداخلات بالینی است و می توان از آن به عنوان یک روش مداخله ای موثر در بهبود سلامت روانی و کیفیت زندگی سالمندان استفاده کرد.