اثربخشی درمان کاهش تنیدگی مبتنی بر ذهن آگاهی بر تاب آوری و استرس ادراک شده سالمندان مقیم در سرای سالمندی

افزایش جمعیت سالمندان در کشور همراه با انواع مشکلات تهدید کننده جسم و روان آن ها، منجر به واکنش های هیجانی نامناسب و عوامل تنش زا نظیر کاهش تاب آوری و تشدید استرس در جامعه سالمندان شده است. بنابراین پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان کاهش تنیدگی مبتنی بر ذهن آگاهی بر تاب آوری و استرس ادراک شده در سالمندان مقیم در سرای سالمندان انجام شد. روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه سالمندان مقیم در سرای سالمندی شهر کرمانشاه در سال 1402 بودند که از میان آنان 30 نفر با روش نمونه گیری دردسترس و با توجه به معیارهای ورود و خروج به مطالعه انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. محتوای جلسات درمانی برگرفته از دیدگاه سگال و همکاران (2016) بود. شرکت کنندگان در پژوهش به پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) و پرسشنامه استرس ادراک شده کوهن و همکاران (1983) پاسخ دادند. داده ها با روش تحلیل کوواریانس تک متغیری در نرم افزار SPSS نسخه 26 تحلیل شدند. نتایج نشان داد که گروه آزمایش از نظر هر دو متغیر تاب آوری و استرس ادراک شده تفاوت معنا داری با گروه کنترل داشتند. به عبارت دیگر درمان کاهش تنیدگی مبتنی بر ذهن آگاهی باعث بهبود تاب آوری و کاهش استرس ادراک شده در سالمندان شد (05/0>P). با توجه به نتایج پژوهش حاضر، درمانگران می توانند از روش درمان کاهش تنیدگی مبتنی بر ذهن آگاهی برای مداخله های مرتبط با سلامت به ویژه برای بهبود تاب آوری و کاهش استرس ادراک شده استفاده نمایند.