مروری بر بکارگیری رویکرد کوچینگ بر بالندگی اعضای هیئت علمی آموزش عالی سلامت

مربی گری یکی از روش های نوین در آموزش علوم پزشکی محسوب می شود که نقش اساسی در بهسازی یادگیرندگان دارد. لازمه ی مربی گری حرفه ای رشد و توسعه ی بالندگی اعضای هیئت علمی است. مسئله ی آموزش مربی گری و رشد و توسعه ی بالندگی اعضای هیئت علمی و نقش آن ها در آموزش بالینی در شرایط حاضر، بیش از هر زمان دیگری احساس می شود. ازاین رو، در پژوهش حاضر، روندی معکوس برای کالبدشکافی این دانش انجام شده است. لذا، این مطالعه با مروری بر به کارگیری رویکرد coaching در بالندگی اعضای هیئت علمی و به وی‍ژه کاربرد آن در آموزش عالی سلامت انجام شده است.
مطالعه ی حاضر مرور سیستماتیکی است که  در آن، کلیدواژه ها براساس MESH تعیین شدند و سپس، جست وجو در پایگاه های اطلاعاتی Web of Science، Scopus، Cochrane، Google scholar، Pubmed، Iran Medex، SID، Uptodate و Magiran در بازه ی زمانی 2003-2021 به دو زبان فارسی و انگلیسی انجام گرفت و طی 5 مرحله بررسی، 34 مقاله به تعداد تکنیکی 17 مقاله ی انگلیسی و 17 مقاله ی فارسی یافت شد.
بررسی نتایج این امر در علوم پزشکی بسیار اندک بوده است؛ اما بهره گیری از مدل های مربی گری و بالندگی اعضای هیئت علمی دانشگاه های دیگر می تواند کمک شایانی به روند ارتقای سازمانی آموزش عالی  سلامت کند. بر اساس بررسی نتایج مطالعات، کوچینگ نقش بسزایی در بالندگی اعضای هیئت علمی آموزش عالی سلامت و رویکردهای بهداشتی و درمانی دارد. تزریق مفهوم کوچینگ و نقش آن در بالندگی اعضای هیئت علمی نقشه ی راهی برای بهبود کیفیت آموزش عالی سلامت و به کارگیری اصول آن ها در برنامه ی عملیاتی سند تحول نظام سلامت و هدفی کاربردی در ارائه ی خدمات بهداشتی و درمانی است.