تبیین پدیدارشناختی ویژگی های مکان بر مبنای تجارب زیسته انسان مطالعه موردی میدان شهداء مشهد

از دیدگاه فلسفی پدیدارشناسی، جهان زندگی انسان مکانی است که در آن به سر می برد. انسان و مکان نه در مقابل یکدیگر، بلکه به طور صمیمانه ای در هم تنیده اند. لذا مکان پدیداری است همواره حاضر و مربوط به زندگی روزمره که تجارب زیسته انسان در آن قوام یافته و حس مکان شکل می گیرد. از آن جا که این تجارب، بدون تفکر ارادی و مستقیما از کنش و تعامل روزانه با مکان و عناصر آن شکل می گیرند، منبع موثقی هستند برای دستیابی به ویژگی های مطلوب مکان. هدف از این پژوهش تبیین ویژگی هایی است که حس مکان را القاء می کنند و سوال اساسی چنین است که بر مبنای تجارب زیسته، چه مولفه هایی سازنده حس مکان در میدان شهداء مشهد به عنوان یک فضای شهری هستند؟ بنابراین تجارب زیسته در مواجهه با این مکان را با روش تحقیق پدیدارشناسی براساس الگوی موستاکاس استخراج کردیم. این پژوهش شامل دو بخش نظری و عملی است. بخش نظری شامل اطلاعاتی است که از پژوهشی کیفی در مورد پدیدارشناسی مکان حاصل شده و بخش عملی برگرفته از مصاحبه های نیمه ساخت مند با 60 شرکت کننده و سپس استخراج گزاره های مهم و تم های تحقیق است. در نهایت به تحلیل داده ها و تدقیق یافته ها برای دستیابی به نتایج تحقیق پرداخته شده است. پس از تحلیل داده ها و تدقیق یافته های مستخرج از آراء کاربران از میدان شهداء مشهد با مبانی نظری مربوط به مکان، آن چه یافت شد، پنج مولفه اساسی مکان بر مبنای تجارب زیسته بود: درونگرایی، مرکزگرایی، محصوریت، تراکم و عینیت.