حضور نویسنده در نشریات زبانشناسی کاربردی: مطالعه تطبیقی اشاره به خود در مقالات ایرانی و بین المللی

نمادهای «اشاره به خود» برای برجسته سازی حضور نویسنده حائز اهمیت می باشد و استفاده نادرست از آن نگارش مطلوب و حرفه ای را به مخاطره می اندازد. این مطالعه به بررسی کاربرد نمادهای اشاره به خود در مجلات زبان شناسی کاربردی ایرانی و بین المللی می پردازد. 225 مقاله تحقیقاتی منتشر شده از سال 2015 تا 2018 که شامل 125 مقاله بین المللی و 100 مقاله ایرانی می باشد، مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاکی از وجود تفاوت هایی در استفاده از نمادهای اشاره به خود نویسندگان بین دو مجموعه ایرانی و بین المللی می باشد. ضمایر شخصی در مجلات بین المللی بیشتر مورد استفاده قرار گرفته اند و «من» بیشترین نماد اشاره به خود بوده است. در مقابل، مجلات ایرانی نمادهای اشاره به خود را کمتر استفاده کرده اند و «ما» بیشترین نماد در آنها بوده است. رایج ترین کارکرد اشاره به خود در هر دو گروه «شرح روش کار» بود، که در مجلات بین المللی از فراوانی بیشتری برخوردار بود. «بیان نتایج/نظرات» دومین کارکرد رایج با فراوانی های مشابه در هر دو گروه بود. کمترین کارکرد «بیان منافع» بود. نتایج همچنین نشان داد که محققان ایرانی از حضور نویسنده برای بیان اهداف/مقاصد و توضیح استدلال ها کمتر از نویسندگان بین المللی استفاده می کنند، و بیشتر از آن برای توضیح روش کار استفاده می کند. همچنین یشنهاداتی در خصوص رعایت اصول نگارشی علمی لازمه در فعالیت های دانش سازی در حوزه های علوم انسانی و رویکردهای تحقیقاتی ارائه می دهد. براساس یافته های این مطالعه تاکید می گردد که توجه ویژه به قواعد نگارشی در محیط ها و فرهنگ های مختلف وجود دارد.