رابطه نگرش جنسی و رضایت‏زناشویی در زنان متاهل شهر تهران: نقش میانجی بازداری هیجانی

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه نگرش جنسی و رضایت زناشویی با میانجی گری بازداری هیجانی در میان زنان متاهل شهر تهران بود. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه پژوهش، تمامی زنان متاهل شهر تهران را دربرگرفت که 316 نفر از آنان با روش نمونه‏گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. برای جمع‏آوری داده‏ها، از فرم کوتاه مقیاس نگرش جنسی (هادستون و همکاران، 1983)، فرم کوتاه مقیاس رضایت زناشویی (بلوم و محرابیان، 2006) و پرسشنامه اجتناب تجربی چندبعدی (گامز و همکاران، 2011) و برای تجزیه و تحلیل داده‏ها، از شاخص‏های آمار توصیفی، ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر استفاده شد. نگرش جنسی بر رضایت زناشویی اثر مستقیم و غیرمستقیم معناداری نداشت. بنابراین برای اصلاح مدل علاوه بر استفاده شاخص اصلاح مدل، از حذف مسیری که معنادار نبود، نیز استفاده شد. در نهایت بعد از اصلاح مدل، نگرش جنسی بر رضایت زناشویی با میانجی گری بازداری هیجانی اثر غیرمستقیم معناداری با اندازه اثر 06/0- داشت (05/0>P). نتایج این مطالعه نشان داد که تغییرات در نگرش جنسی زنان متاهل شهر تهران نمی تواند به تغییرات معناداری در رضایت زناشویی آنها منجر شود. همچنین، افرادی که نگرش جنسی مثبت و سالم دارند، ممکن است بتوانند بهترین رویکردها را در مدیریت و تعامل با احساسات و هیجانات خود انتخاب کنند.