اثربخشی درمان هیجان مدار بر امید به زندگی و خودکارآمدی در زنان افسرده با افکار خودکشی

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان هیجان مدار بر امید به زندگی و خودکارآمدی در زنان افسرده با افکار خودکشی بود. روش پژوهش حاضر شیه آزمایشی و از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مراجعه کنندگان زن دارای نشانگان افسردگی و با افکار خودکشی بودند که در پاییز و زمستان سال 1401 به دو مرکز مشاوره شهر اراک مراجعه نمودند که تعداد 30 نفر از این افراد به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) جایگزاری شدند. شرکت کنندگان به  مقیاس امید به زندگی اسنایدر و همکاران (1991)، پرسشنامه خودکارآمدی  شرر و همکاران (1982) و مقیاس افکار خودکشی بک پاسخ دادند و گروه آزمایش تحت مداخله هیجان مدار، به صورت 8 جلسه 60 دقیقه ای قرار گرفتند. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند و تک متغیره و با استفاده از نرم افزار SPSS-26 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد که درمان هیجان مدار باعث افزایش امید به زندگی (مسیر و عاملیت) و خودکارآمدی در شرکت کنندگان در مرحله پس آزمون شد (05/0 >p). بنابراین از این روش درمانی می توان در درمان نشانگان افسردگی و تاثیرات ناشی از آن مانند کاهش امید به زندگی و خودکارامدی استفاده کرد.