بررسی کیفیت محیط یادگیری بالینی براساس الگوی DREEM در بیمارستان آموزشی اکبر شهر مشهد در سال 1400

محیط یادگیری یک تعیین کننده رفتاری است و درک دانشجو از محیط در امر یادگیری و آموزش بالینی اهمیت زیادی دارد. از الگوی DREEM به عنوان ابزار تشخیصی برای شناسایی تفاوت محیط واقعی با محیط مطلوب استفاده می شود. هدف این مطالعه، بررسی نظرات فراگیران پزشکی و نیز اساتید آنان در مورد کیفیت محیط یادگیری بالینی است.

این پژوهش مقطعی بین سال های 1400 تا 1401 انجام شد و دیدگاه 233 نفر از فراگیران پزشکی (دستیاران، کارورزان و کارآموزان) و اعضای هیات علمی با استفاده از پرسش نامه DREEM در پنج حیطه ادراک دانشجو از یادگیری، استادان، جو آموزشی، توانایی علمی و شرایط اجتماعی خود گردآوری شد. به منظور تحلیل داده ها از نرم افزار آماری 27 SPSS استفاده شد.

میانگین نمرات وضعیت آموزش بالینی در بخش های اصلی مرکز آموزشی 07/23 ± 00/120 از حداکثر 200 نمره بود. میانگین نمره حیطه یادگیری 22/7 ±85/26، اساتید بالینی 53/4 ± 49/28، درک از توانایی علمی خود 70/4 ± 06/19، جو محیط آموزشی 37/6 ± 54/29 و درک از شرایط اجتماعی 29/4 ± 06/16 بود. استادیاران و دانشیاران نسبت به کاروزان (P به ترتیب 006/0 و 002/0) و کارآموزان (P به ترتیب 019/0 و 006/0) وضعیت محیط یادگیری بالینی بیمارستان را مطلوب تر دانستند.

محیط آموزشی بیمارستان اکبر در تمامی حیطه ها مطلوب ارزیابی شد. این امر نشان دهنده توجه بالای اساتید به اصول طراحی آموزشی و ایجاد فضای آموزشی مناسب است. بااین همه، برای ارتقای بیشتر کیفیت آموزش بالینی، می توان از مدل DREEM برای نظارت و اندازه گیری اصلاح و تغییر در برنامه آموزش بالینی استفاده کرد.