شیوع اختلالات اسکلتی عضلانی و ارتباط آن با توانایی انجام کار در کارکنان شاغل در اتاق عمل بیمارستان های دولتی همدان

اختلالات اسکلتی عضلانی مشکلی شایع در اغلب محیط های کاری و توانایی انجام کار عاملی موثر بر عملکرد و بهره وری کارکنان است. در مطالعه ی حاضر، وضعیت این دو مولفه و ارتباط آن ها با هم در کارکنان شاغل در اتاق عمل بررسی شده است.

 مطالعه ی مقطعی حاضر در زمستان سال 1401 انجام شد. در این پژوهش، تعداد 96 نفر از کارکنان شاغل در اتاق عمل بیمارستان های دولتی شهر همدان، به صورت سرشماری و با در نظر گرفتن معیارهای ورود بررسی شدند. داده ها از طریق پرسش نامه ی استاندارد نوردیک و پرسش نامه ی شاخص توانایی انجام کار جمع آوری شد و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ی 24 در دو سطح آمار توصیفی (فراوانی، میانگین، انحراف معیار) و استنباطی (T-Test) تجزیه وتحلیل شد.

 در این مطالعه، 4 نفر (4/2 درصد) از شرکت کنندگان دارای یک ناراحتی اسکلتی عضلانی و 91 نفر از پرسنل (95/8 درصد) دارای بیش از یک ناراحتی در سیستم اسکلتی عضلانی بودند. میانگین شاخص توانایی انجام کار 04/91±42/3 بود. نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که شاخص توانایی انجام کار در بین افراد دارای درد در اندام های گردن (0/003=P-value)، شانه ها (0/001=P-value)، آرنج ها (0/038=P-value)، کمر (0/011=P-value)، زانو ها (0/001=P-value) و پاها (0/002=P-value) نسبت به افراد فاقد درد در این اندام ها کمتر بود.

 با توجه به شیوع بالای اختلالات اسکلتی عضلانی و ارتباط معنادار بین این اختلالات و توانایی انجام کار، ضروری است مداخلاتی به منظورکاهش این اختلالات و به تبع آن، افزایش توانمندی کارکنان طراحی و اجرا شد.