مقایسه اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی و درمان مبتنی بر شفقت بر انزوای اجتماعی زنان مطلقه

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی و درمان مبتنی بر شفقت بر انزوای اجتماعی زنان مطلقه انجام شده است.

این پژوهش از نظر هدف کاربردی و براساس نحوه گردآوری داده ها نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون یا گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان مطلقه مراجعه کننده به مراکز مشاوره در منطقه دوم شهر تهران در سال 1399-1400 بود و از سه مرکز مشاوره به صورت داوطلبانه و در دسترس، 45 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند که با گمارش تصادفی، 15 نفر در گروه آزمایش اول رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی، 15 نفر در گروه آزمایش دوم درمان مبتنی برشفقت و 15 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. ابزار گردآوری اطلاعات نیز 10 جلسه رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی، 8 جلسه درمان مبتنی برشفقت و پرسشنامه انزوای اجتماعی راسل (UCLA بود. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها نیز از آزمون تحلیل کواریانس و نرم افزار 24  SPSS استفاده شد.

نتایج پژوهش نشان داد که هم درمان مبتنی بر شفقت و هم درمان دیالکتیکی گروهی بر متغیر انزوای اجتماعی زنان مطلقه تاثیر معناداری داشته است. البته درمان مبتنی بر شفقت در زمینه کاهش انزوای اجتماعی بهتر و اثرگذارتر از رفتار درمانی دیالکتیکی گروهی بوده است.

در نتیجه می توان درمان مبتنی بر شفقت و درمان دیالکتیکی را به منزله روش هایی کارا در جهت کاهش انزوای اجتماعی زنان مطلقه  در نظر گرفت.