تاثیر خوانش دوگانه شعر بر ساختار دستوری، بلاغی و معنایی آن

خوانش صحیح شعر، رابطه مستقیمی با تعیین ساختار دستوری، بلاغی و معنایی آن دارد. برخی از اشعار با توجه به نوع خوانش، دچار تغییراتی در ساختار دستوری، بلاغی و معنایی می شوند، این تغییرات در نوع و نقش کلمات تاثیر می گذارد و جایگاه دستوری آن ها را تحت تاثیر قرار می دهد. برخی از آرایه های ادبی نیز در این خوانش ممکن است جایگاهشان عوض شود، به ویژه در اضافه های تشبیهی و استعاری، ایهام، کنایه، ابهام و جناس این امر بیشتر دیده می شود. از نظر معنایی نیز ممکن است در بیت مورد بحث، دو معنای متفاوت ایجاد شود و همین امر بر دیگر ساختارهای شعر نیز تاثیر می گذارد. در این پژوهش با بررسی اشعاری از شاعران ادبیات فارسی، این امر در سه سطح مذکور بررسی شده اند، و نشان می دهد که غالبا خوانش غلط، به دریافت و تحلیل اشتباه منجر می شود و می تواند نقش و نوع دستوری و ساختار بلاغی را تغییر دهد. این پژوهش به شیوه توصیفی - تحلیلی، و مبتنی بر منابع کتابخانه ای شکل گرفته است. برای این امر پس از مطالعه دیوان برخی شاعران، ابیاتی که واجد خوانش دوگانه هستند استخراج شده و از منظر دستوری، بلاغی و معنایی واکاوی، دسته بندی و تحلیل شده است.