از اضطراب متن تا تحول «یذ»: بررسی و تحلیل دو نمونه از تصرفات میبدی و کاتبان کشف الاسرار در تفسیر خواجه عبدالله انصاری

ابوالفضل میبدی در مقدمه اش بر کشف الاسرار و عده الابرار نوشته است که تفسیر وی بسط یافته تفسیر خواجه عبدالله انصاری است. مقاله حاضر نخست دو فرضیه اصلی را درباره هویت مولف تفسیری که منبع اصلی میبدی در تالیف کشف الاسرار بوده است شرح می دهد و شواهدی به نفع فرضیه دوم عرضه می کند. در ادامه، ضمن توصیف فرضیه تاثیرپذیری ترجمه های قرآنی نوبت اول کشف الاسرار از کهن ترین ترجمه قرآن به فارسی (ضمن تفسیر فارسی موسوم به ترجمه تفسیر طبری)، یادآور می شود که شاعرانگی های متن میبدی در ترجمه های نوبت اول و تصرف در تحریرهای نخستین ترجمه قرآن به فارسی غالبا از خواجه عبدالله انصاری است و، به این ترتیب، میبدی را بیشتر باید ناقل دانست نه مبتکر. در دو بخش پایانی مقاله، نویسنده با بررسی و تحلیل ترجمه آیه 85 سوره یوسف و آیه 118 سوره اعراف در بخشی از تفسیری کهن به پارسی و کشف الاسرار از یک سو و مقایسه و تطبیق آن ها با متن قرآنی از سوی دیگر، از نحوه تصرف میبدی و کاتبان کشف الاسرار در عبارات تفسیر انصاری سخن می گوید و می کوشد بر اساس نمونه نخست، علت اضطراب متن میبدی را در ترجمه آیه 85 سوره یوسف نشان دهد و بر اساس نمونه دوم، یکی از کارکردهای شناسه «یذ» (ید) را در گویش قدیم هروی توضیح دهد.