کارکرد دانش بومی در مرتعداری

دانش بومی با کاربری در توسعه کشاورزی و مرتعداری از موضوعات مطروحه در دانش نوین مردم شناسی است و در مجموعه ی دانش تجربی نوین قرار دارد. دانش بومی با خاستگاه جغرافیایی معین و جامعه ای مشخص، کاربردی محدود می یابد. لذا مرتبه نقش دانش بومی در توسعه در ترازی پایین تر از دانش نوین قرار دارد. توسعه، پیامد استفاده از فن آوری، و فن آوری ها محصول دانش تجربی هستند، در گستره ی جوامع مدرن که خاستگاه پیدایش و تکامل آن است، و پاسخی به نیاز جامعه ی مولد خود می باشند، بهترین بازدهی را دارند. لذا بازدهی حداکثری توسعه و دانش نوین در جامعه بهره برداران مرتعی مدرن حاصل می شود. تحول و پیشرفتگی دو مفهوم مستتر در توسعه هستند و با مفاهیم ثبات و بازگشت در بطن واژه بومی در تقابل می باشند. بدین روی دانش بومی شفاهی بایست به شکل اسناد مکتوب علمی نوین در آید تا بتواند با دانش نوین تلفیق شده و در صحنه ی توسعه نقش ایفا کند. تحول ساختار اجتماعی و زیستگاهی بهره بردار مرتع به میزانی رسیده که با واسطه محصولات دانش نوین به دانش بومی نسل پیشین خود مرتبط می شود.