سیمای زن در دوره انقلاب اسلامی و دوره مشروطه با تکیه بر اشعار ملک الشعرای بهار

بررسی سیمای زن در شعر فارسی، یکی از راه های شناخت هویت و جایگاه زن ایرانی در دوره های مختلف است. ادبیات هر دوره، نمایان گر نگرش نویسندگان و شاعران آن زمان و به طور کلی بیانگر اندیشه حاکم بر آن دوران است؛ بنابراین به جاست برای شناخت سیمای زن در هر دوره، اشعار شعرای آن دوره را مورد بررسی قرار دهیم تا به این واقعیت مهم دست یابیم. از همان آغاز مشروطیت، وضعیت زن ایرانی مورد توجه و اعتراض روشنفکران ایرانی از جمله ملک الشعرای بهار بوده است. او به مساله زن و موضوعاتی از قبیل:عشق، ازدواج، حجاب و فعالیت های فرهنگی و اجتماعی زنان می پردازد و در آگاهی زنان و حمایت از حقوق و آزادی آنان اشعاری می سراید. بهار با نگرشی متاثر از فرهنگ سنتی، نسبت به موضوع زن و عشق نگاه مثبتی ندارد ، ولی زن را در جایگاه مادر می ستاید و برای او مقامی شایسته و درخور قائل است. زن در دوره انقلاب اسلامی در اجتماع، حضوری فعال دارد و علاوه بر شرکت در مبارزات علیه طاغوت پس از آن هم در مسائل سیاسی و اجتماعی تاثیر گذار بوده است. او از لحاظ برخی شاخص های کیفی و معنوی، وضعیتش تا حدودی بهبود می یابد. در این مقاله سعی شده است به روش توصیفی – تحلیلی، سیمای زن در دوره انقلاب اسلامی و دوره مشروطه بر اساس اندیشه شعری ملک الشعرای بهار بررسی شود.