مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت خود و زوج درمانی هیجان مدار بر تجربیات آزار دیدگی در زنان قربانی خشونت خانگی در تعامل با خودجرحی

خشونت خانگی جزء مسائل اجتماعی با قدمت جامعه است و به سبب گستردگی اثر آن، آسیب شناسی و درمان این پدیده همواره مورد توجه درمانگران بوده است. هدف از انجام این پژوهش بررسی مقایسه اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت خود و زوج درمانی هیجان مدار بر تجربیات آزار دیدگی در زنان قربانی خشونت خانگی در تعامل با خود جرحی بود.

روش این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری 2 ماهه بود. جامعه آماری زنان متاهل قربانی خشونت خانگی مراجعه کننده به بهزیستی شهر تهران در سال 1401 بود. تعداد 60 نفر انتخاب و سپس به شیوه تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و یک کنترل جایگزین شدند. گروه های آزمایش تحت درمان مبتنی بر شفقت خود و درمان هیجان مدار قرار گرفتند. از پرسشنامه همسرآزاری، سیاهه خودجرحی و پرسشنامه کودک آزاری ایرانی به منظور گردآوری اطلاعات استفاده شد. برای تحلیل داده‏ها از به دست آمده از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر با نرم افزار SPSS استفاده شد.

نتایج نشان داد هر دو مداخله مذکور اثربخشی معناداری بر تجربیات آزار دیدگی داشته است(05/0>P). نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که زوج درمانی هیجان مدار اثربخشی بیشتری دارد(05/0>P).

بر اساس نتایج پژوهش حاضر، می ‏توان گفت که درمان مبتنی بر شفقت خود و زوج درمانی هیجان مدار می توانند به عنوان شیوه های درمانی مناسب برای بهبود تجربیات آزار دیدگی زنان قربانی خشونت خانگی به کار برده شوند.