بررسی اثر اضافه نمودن مانیتول به داروی لیدوکائین در بی حسی نمودن دندان های با پالپ آماسی گربه

ایجاد بی حسی کامل در دندان های با پالپ آماسی یکی از مشکلات اصلی در درمان ریشه می باشد و محققان جهت دستیابی به یک داروی بی حسی که قدرت بی حس نمودن چنین دندان هایی را داشته باشد تلاش می کنند. هدف اصلی از این مطالعه مقایسه تاثیر بی حس کنندگی لیدوکایین و لیدوکایین همراه با مانیتول در دندان های با پالپ آماسی بود. در این مطالعه با استفاده از روش الکتروفیزیولوژیک اثرات تزریق لیدوکایین و لیدوکایین مانیتول در بی حس نمودن 24 دندان آماسی در 12 گربه بررسی شد. در بخش اول هر آزمایش جهت ایجاد آماس در پالپ، دندان های کانین سمت چپ و راست فک پایین گربه به مدت 3 روز به محیط دهان اکسپوز شد و در بخش دوم هر آزمایش توسط جراحی فلپ و برداشتن استخوان، کانال آلوئولار تحتانی اکسپوز شده و پس از نصب الکترودهای ثبت کننده بر روی عصب آلوئولار تحتانی، الکترودهای محرک بر روی دندان کانین قرار داده شد و به کمک استیمولاتور با افزایش ولتاژ دندان تحریک و کمترین ولتاژی که در آن بیشترین دامنه موج عصبی دریافت شد به عنوان ولتاژ آزمایش در نظر گرفته شد و نروگرام های قبل و بعد از تزریق دارو توسط دستگاه اسیلوسکوپ ثبت گردید. در هر گربه در یک طرف فک از داروی لیدوکایین و در سمت دیگر فک از محلول لیدوکایین مانیتول استفاده شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون غیر پارامتری Wilcoxon تجزیه و تحلیل شد. در مقایسه تاثیر لیدوکایین و لیدوکایین - مانتیول بر روی کاهش دامنه موج عصبی اختلاف معنی دار مشاهده نشد.