رابطه ی اختلال عملکرد بطن چپ با شاخص های خون شناسی و آهن زدایی در بیماران بتاتالاسمی ماژور

تالاسمی از بیماری های شایع ارثی است که، با کاهش تولید زنجیره های هموگلوبین همراه بوده و گسترده ای از علایم بالینی را پدید می آورد. نارسایی بطن چپ، از علل اصلی مرگ بیماران بتا تالاسمی ماژور است. هدف پژوهش کنونی، بررسی عوامل زمینه ساز اختلال عملکرد بطن چپ در بیماران بتا تالاسمی ماژور بود.
دراین پژوهش، 144 بیمار بتا تالاسمی ماژور وابسته به تزریق خون و تحت درمان با دفروکسامین بررسی شدند. با توجه به یافته های اکوکاردیو گرافی بیماران، سه گروه تشکیل شد: گروه 1، بدون هر گونه آسیب قلبی؛ با گروه 2، دارای گشادی بطن چپ، اما کارکرد طبیعی بطن چپ؛ گروه 3، با اختلال عملکرد بطن چپ. شاخص های خون شناسی و یافته های اکوکاردیوگرافی در میان سه گروه مقایسه شد.
نود و پنج بیمار (66درصد) در گروه 1، 29 نفر (20درصد) در گروه 2 و 20 نفر (14 درصد) در گروه 3 جا گرفتند. شاخص های خون شناسی میان سه گروه، اختلافی معنا دار نداشتند. سطح فریتین سرم با شاخص های اکوکاردیوگرافی رابطه ای معنا دار نداشت. قطر بطن چپ در پاپان سیستول (LVESD) در میان سه گروه متفاوت بود (p<0.001). کسر جهشی (EF) و کسر کوتاه شدگی (SF) بطن چپ، در گروه 3، کمتر از دو گروه دیگر بود (p<0.001). دفعات دریافت خون با شاخص های یاد شده رابطه منفی داشت: کسر جهشی (r=-0.202, p<0.05) و کسر کوتاه شدگی (r=-0.181, p<0.05) سن آغاز دفروکسامین با قطر بطن چپ در پایان دیاستول (LVEDD) (r=0.260, p<0.005) و LVESD (r=0.200, p<0.05) رابطه داشت.
با توجه به نبود همبستگی معنادار فریتین با شاخص های اکوکاردیوگرافی، نمی توان سطح فریتین را به عنوان شاخص میزان آهن در قلب در نظر گرفت. در این پژوهش، بیماران دارای کم خونی شدید تر و کسانی که، دفروکسامین را در سنین بالاتری آغاز کرده بودند، بیشتر در معرض ابتلا به مشکلات بطن چپ بودند.