اثربخشی طرحواره درمانی بر نشخوار فکری، افسردگی و کارکرد شخصیت زنان مبتلاء به پرخوری عصبی

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر نشخوار فکری، افسردگی و کارکرد شخصیت زنان مبتلا به پرخوری عصبی انجام شد. روش پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش، زنان مبتلا به پرخوری عصبی شهر تهران در سال 1402 بودند. با توجه به ملاک های ورود به پژوهش، 30 زن به صورت تصادفی در گروه آزمایش و گواه جای دهی شدند. گروه ها با پرسشنامه های نشخوار فکری (RQ)، افسردگی بک (BDI) و کارکرد شخصیت (PFQ) سنجش شدند. پس از ده جلسه 90 دقیقه ای طرحواره درمانی برای گروه آزمایش، مجددا شرکت کنندگان به پرسشنامه پژوهش پاسخ دادند. در انتها داده ها با آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره با نرم افزار SPSS-24 تحلیل شدند. نتایج نشان داد طرحواره درمانی به صورت معناداری موجب کاهش نشخوار فکری (F=23/51)، افسردگی (F=50/04)، و افزایش صمیمیت (F=47/16)، همدلی (F=41/83)، خودجهت دهی (F=30/04) و هویت (F=32/77) در زنان مبتلا به پرخوری عصبی می شود (0/01>P). براساس نتایج، طرحواره درمانی توانسته است اختلالات روان شناختی را کاهش دهد و کارکرد شخصیت زنان مبتلا به پرخوری عصبی را بهبود بخشد. از آنجا که همه گیری کووید-19 تغییرات بسیار گسترده ای در سبک زندگی افراد ایجاد کرد، می بایست تدابیری در جهت شناسایی و درمان گروه های آسیب پذیر اتخاذ کرد.