نسبت سنجی سنت های مقید الهی مربوط به صالحان در قرآن و عهدین

با توجه به گسترش چشمگیر ارتباطات، شناخت آموزه ها، باورها و سنت های دینی پیروان ادیان الهی از یکدیگر و درک نسبت های موجود میان آنها، امری ضروری به شمار می آید. یکی از تعالیم مشترک ادیان ابراهیمی، سنت های الهی هستند که به عنوان قوانینی فراگیر و تکوینی بر جوامع بشری و جهان هستی حاکم اند. بخشی از سنت های الهی، سنت هایی مقید و متوقف بر کنش انسان ها هستند و به تبع آن آثارشان نمایان می شود. هدف از ارائه پژوهش این پرسش است که سنت های مقید الهی مربوط به اهل ایمان در قرآن و عهدین چه نسبتی(اشتراک و افتراق) با هم دارند؟ این پژوهش به شیوه کتابخانه ای، و به-صورت توصیفی و تطبیقی- تحلیلی سامان یافته و تاکنون پژوهش مشابهی به صورت مستقل و مفصل ارائه نشده است. نتیجه بیانگر آن است که سنت های مقید مختص به صالحان در ادیان سه گانه جلوه روشنی دارد و میان آنها در این رابطه همسانی قابل توجهی یافت می گردد که این امر ناشی از وحدت منبع وحیانی آنهاست؛ با این حال تفاوت قرآن و عهدین در میزان اشارات مستقیم و غیر مستقیم به سنت های مذکور را می توان متاثر از وجود مناسبات و ملازمات فرهنگی مختص به پیروان هریک از این کتب دانست؛ چنانکه قرآن کریم با طرح عناوین «سنت» و «سنن» و اشارات متعدد و مستقیم به سنت های مورد بحث، نسبت به کتب عهدین از برتری آشکار و ویژه ای برخوردار است. نتیجه دیگر آنکه، می توان سنت های مذکور را در قالب دو دسته کلی افزایش نعمت های معنوی و افزایش نعمت های مادی و دنیوی دسته بندی نمود.