مقایسه توزیع فراوانی پنومونی آسپیراسون در دو گروه دریافت کننده سوکرالفیت و رانیتیدین در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان سینا در تهران در سال های 1382 تا 1383

به منظور مقایسه کارآیی سوکرالفیت و رانیتیدین در پیشگیری از پنومونی آسپیراسیون به عنوان یکی از علل عمده مرگ و میر در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه مطالعه حاضر بر روی کلیه بیماران تحت تهویه مکانیکی بیمارستان سینا در سالهای 1382تا 1383 با معیارهای ورود به مطالعه انجام شد.
در این مطالعه 80 بیمار ترومایی در دو گروه 40 نفری و تحت تهویه مکانیکی برای پیشگیری از استرس اولسر و پنومونی آسپیراسیون به طور اتفاقی تحت درمان با رانیتیدین یا سوکرالفیت قرار گرفتند و با یکدیگر مقایسه شدند.
در گروه اول سوکرالفیت 1 گرم هر شش ساعت گاواژ در گروه دوم ابتدا 100 میلی گرم وریدی دوز اولیه و سپس 50 میلی گرم رانیتیدین تزریقی هر هشت ساعت تجویز می شد و بیماران تحت بررسی های سنجش اسیدیته داخل معده ای، گرافی قفسه سینه، سنجش گازهای خون شریانی، شمارش گلبول های خونی و بررسی معیارهای تشخیصی پنومونی آسپیراسیون شامل تب، لوکوسیتوز بالا رونده، ارتشاح ریوی خصوصا ریه راست، مثبت شدن کشت خونی و کشت ترشحات لوله تراشه قرار می گرفتند و وجود بیشتر از 5 گلبول قرمز در 1 سی سی از ترشحات شیرابه معده به عنوان زخم استرسی معده تلقی می شد.
بر طبق بررسی های صورت گرفته در گروه تحت درمان با سوکرالفیت 3 نفر و در گروه رانیتیدین 11نفر دچار پنومونی آسپیراسیون شدند (0.019=p) که نشانگر تفاوت معنی دار مابین دو گروه درمانی است؛ در حالی که 6 نفر در گروه سوکرالفیت و 4 نفر در گروه رانیتیدین دچار استرس اولسر شدند (0.739=p) که اختلاف معنی داری ندارند.
یافته های این مطالعه حاکی از آن است که با توجه به پیشگیری بهتر پنومونی آسپیراسیون توسط سوکرالفیت و عدم وجود اختلاف معنی دار بین دو دارو در پیشگیری از بروز استرس اولسر، استفاده از سوکرالفیت مناست تر است.