متغیرهای پیش بینی کننده لوله گذاری مجدد در جراحی قلب باز

جراحی قلب باز به عنوان یک روش درمانی برای بیماری های عروق کرونر و دریچه ای مرسوم شده است. اگر بیماران بعد از عمل جراحی، خارج کردن لوله تراشه را تحمل نکنند نشان دهنده یک بیماری زمینه ای ریوی یا نبود معیارهای خارج کردن لوله تراشه در بیماران مزبور است. این مطالعه برای تعیین خصوصیت بیماران، روند مراقبت های پرستاری و پیامدهای بیماران به عنوان فاکتورهای پیش گویی کننده لوله گذاری مجدد بعد از عمل جراحی قلب باز صورت گرفته است.
این مطالعه به صورت شاهدی، موردی و گذشته نگر طراحی شد و تمام بیماران جراحی قلب باز در سال 1381در بیمارستان امام علی (ع) کرمانشاه را در بر می گرفت. اطلاعات حاصله نشان داد که 39 مورد از بین 300 بیمار عمل شده، به دلایل مختلف (نظیر بیماری زمینه ای ریوی یا نداشتن معیارهای خارج کردن لوله) لوله گذاری مجدد شدند و 39 بیمار نیز به عنوان شاهد به صورت تصادفی انتخاب شدند. فاکتورهای خطرساز با تست تی و X2 آنالیز و مقایسه شدند و از مدل های آمار رگرسیون برای پیش گویی فاکتورهای موثر در لوله گذاری مجدد استفاده شد و برای دگرسیون خطی از ضریب بتا و در مورد رگرسیون چند متغییره لجستیک از نسبت شانس با odd ratio استفاده گردید و p-value کمتر از 0.05 از لحاظ آماری با اهمیت تلقی شد.
از 300 مورد عمل جراحی شده 39 بیمار به علت اختلالات قلبی تنفسی لوله گذاری مجدد شدند. فاکتورهای پیش گویی کننده با آنالیز یک متغیره برای لوله گذاری مجدد (p<0.05) شامل: فشار اکسیژن شریانی قبل از عمل، کسر انقباضی، وزن، دیابت، و تعادل مایعات در حین عمل بود. فاکتورهای چند متغیره و پیش بینی کننده لوله گذاری مجدد در هر ردیف از علل قلبی و تنفسی و برای کل بیماران تعیین شد که شامل نوع عمل، کسر انقباضی، فشار اکسیژن شریانی در قبل از عمل، تعداد گرافت ها، سن، بالون پمپ، زمان پمپ. کلامپ آئورت، فشار اکسیژن شریانی در زمان خارج کردن لوله بود و دیابت در آنالیز یک متغیره و رگرسیون چند متغیره فاکتور پیش گویی کننده لوله گذاری مجدد محسوب نمی شد.
بیمارانی که نیاز به لوله گذاری مجدد دارند معمولا دارای وضعیت نامناسب تنفسی بوده و با وجود فاکتورهای خطرساز فوق، بایستی به دقت تحت نظر قرار گیرند و باید فاکتورهای مربوطه را که باعث لوله گذاری مجدد می شوند در آنها درمان کرد.