فراوانی زخم بستر و عوامل مستعد کننده آن در بیماران بستری در بخشهای داخلی، جراحی و ارتوپدی بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سالهای 79-1378

زخم بستر یکی از مشکلات شایع بیماران بستری می باشد. براین اساس این پژوهش با هدف تعیین فراوانی زخم بستر و عوامل مؤثر بر آن در بیماران بستری در بخشهای داخلی، جراحی و اورتوپدی بیمارستانهای آموزشی دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سالهای 79-1378 انجام شد.
در این پژوهش توصیفی 602 بیمار که در سالهای 79-78 در بیمارستانهای فوق بستری شدند مورد بررسی قرار گرفتند. داده های دموگرافیک، عوامل خطر و بررسی وضعیت پوست مورد بررسی مصاحبه و مشاهده و معاینه قرار گرفتند، داده ها طی چند مرحله در فواصل منظم تا زمان ترخیص جمع آوری گردید.
فراوانی زخم بستر در بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی شیراز 1/19 درصد و شایعترین نوع زخم از نوع درجه دو بود. بیشترین میزان ابتلاء در بخش داخلی (6/28 درصد) و کمترین میزان در بخش جراحی عمومی (9/12 درصد) مشاهده شد (0005/0 p<). میانگین سنی در مبتلایان به زخم بستر 6/52 سال و در افراد غیرمبتلا 3/42 سال بود (001/0 p <). بیشترین منطقه مستعد زخم بستر ناحیه ساکروم با 7/81 درصد ابتلاء تعیین گردید. بروز زخم بستر ارتباط معنی داری با سطح رطوبت پوست، وضعیت دفع ادرار، سطح هوشیاری، توانایی تحرک و تغییر وضعیت بیمار و وضعیت تغذیه و سطح سلامت نشان داد وجود نارسایی قلبی، سطوح پایین هموگلوبین، هماتوکریت و آلبومین نیز ارتباط معنی داری با بروز زخم بستر داشت. همچنین فشار خون سیستول در سطح بالای 130 و زیر 90 میلی متر جیوه ارتباط معنی داری با بروز زخم بستر نشان داد (0003/ p <).
نتیجه گیری و پیشنهاد: با توجه به بالا بودن فراوانی زخم بستر در مطالعه حاضر (1/19درصد) در مقایسه با تحقیقات قبلی و همبستگی بسیاری از عوامل با زخم بستر، استفاده از معیار مناسب جهت پیش بینی خطر قبل از ابتلاء به این عارضه و انجام اقدامات پیشگیری مناسب توصیه می شود.