اثر تجویز دهانی عصاره تتراکلرور کربنی بذر شنبلیله در موش صحرایی دیابتی شده به وسیله استرپتوزوسین

بیماری دیابت از جمله بیماری هایی است که از دیرباز شناخته شده و از زمان شناخت آن تلاش های زیادی برای درمان آن صورت گرفته است. اغلب راه های بکار گرفته شده در درمان این بیماری با مشکلات و عوارضی روبرو هستند. استفاده از گیاهان دارویی از قدیم مورد توجه بوده و در سال های اخیر بیشتر مورد بررسی قرار گرفته اند. در این بررسی اثر عصاره تتراکلروکربنی بذر شنبلیه روی موش صحرایی دیابتیک مورد مطالعه قرار گرفته است.
حیوانات از نوع ویستازنر با استفاده از استرپتوزوسین به مقدار 100 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن (در سه دوز تقسیم شده) در سه روز متوالی با تزریق داخل وریدی دیابتی شدند. ده روز پس از دیابتی شدن عصاره تتراکلرورکربنی بذر شنبلیله که با روش خیساندن تهیه شده بود از راه دهان تجویز، دو ساعت پس از تجویز نمونه خون از ورید دم تهیه و گلوکز سرم با روش اورتوتولوئیدین اندازه گیری شد.
نتایج نشان داد که عصاره به صورت وابسته به دوز r=0.44, P=0.00 گلوکز سرم را کاهش و با دوز 4 گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن بیشترین اثر را دارد. این دوز توانست غلظت گلوگز سرم را از 44±574 به 35±354 میلی گرم درصد میلی لیتر خون پایین آورد (P=0.0000001).
نتیجه نهایی: نتایج بررسی مشخص می کند که عصاره تتراکلرور کربنی بذر شنبلیه حاوی ماده پایین آورنده گلوکز خون است و می توان با تخلیص و شناسایی ماده موثره، به منظور تهیه ترکیب دارویی که در حیوانات دیابتی وابسته به انسولین از راه دهان مصرف و مانند انسولین عمل می کند اقدام کرد.