اعراب و جهان شدن

با شروع قرن بیستم و ظهور امپراتوری های جدید شوروی،آلمان و امریکا و سپس سقوط آلمان در پایان جنگ جهانی دوم تلاشهایی برای اثبات برتری هر یک از نظام سرمایه داری و سوسیالیسم آغاز شد.فقط با فروپاشی شوروی و پایان جنگ سرد،مرحله انتقال تناقضاتی را در سطح سیاست بین المللی پدیدار ساخت که موید دو گرایش رقیب ادغام در سطح منطقه و جهان و واگرایی است از مجموعه از گرایشهای نژادی،قبیله ای و قومی و مردمی گردد.
مقاله اشاره ای دارد به این دو گرایش و به ویژه مسئله جهانی سازی یا گرایش اول.در این گرایش مسئله جهانی سازی،عواقب آن برای ملتها و فرهنگهای متنوع مورد بحث قرار میگیرد و ریشه های تاریخی آن توضیح داده می شود. به اعتقاد نویسنده جهانی سازی تا حدودی تقسیم جهان بر اساس اصل قویتر است که در پوشش اقتصاد، تکنولوژی وارتباطات صورت می گیرد. بر اساس این تعریف جهانی سازی به معنای جهانی متحد الشکل، با ارتباط ها نقشهای مالی است که برای اکثریت مردم جهان فقر و سرگردانی پدید می آورد، مقاله به درج آمارهایی از گسترش تفاوت میان کشورهای بزرگ صنعتی و کشورهای فقیر می پردازد و با تکیه بر مقدار سرمایه گذاری ها به بیان این تفاوت می پردازد.سئوال نهایی او این است که در چنین شرایطی اعراب باید چه کاری را انجام دهند و در مقابل این سئوال چالش های آینده و ضرورت بازنگری به سیاستها برای باز ساخت توانایی های عربی را مطرح می نماید.