مقایسه تاثیر دو نوع رژیم اکسی توسین در القای زایمان

با توجه به شیوع طولانی شدن مدت لیبر، عوارض شناخته شده آن و وجود پروتکلهای متفاوت در خصوص دوز اولیه و فواصل زمانی افزایش اکسی توسین جهت القای زایمان، این مطالعه به منظور مقایسه دو نوع رژیم متفاوت اکسی توسین برای القای زایمان، در بیمارستان شهید اکبرآبادی تهران انجام گرفت.
مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 110 زن حامله که 41 هفته تمام حاملگی و Bishop Score مساوی یا کمتر از 4 داشتند انجام شد. القای زایمان به صورت اتفاقی توسط یکی از دو پروتکل «دوز پایین» و یا «دوز بالای اکسی توسین» صورت پذیرفت، آنگاه نتایج حاصله با یکدیگر مورد مقایسه قرار گرفتند. در پروتکل اول (پنجاه نفر)، اینداکشن با 2.5mu/min شروع و هر 15 دقیقه به میزان 2.5mu/min افزایش یافت تا به حداکثر دوز 40mu/min برسد. در پروتکل دوم (60 نفر) اینداکشن با 5mu/min شروع و هر 45 دقیقه به میزان 5mu/min افزایش یافت تا به حداکثر دوز 40mu/min برسد، سپس مقدار اکسی توسین در همین حد ثابت باقی ماند و سیر زایمان کنترل گردید. آثار و عوارض (زجر جنین و تحریک بیش از حد رحم) دو پروتکل مقایسه و مورد قضاوت آماری قرار گرفتند.
فاصله زمانی شروع اینداکشن تا رسیدن به فاز فعال زایمان در دوز پایین 519±214 دقیقه و در گروه دوز بالا 308±152 دقیقه بود (P<0.0001). در دوز بالا طول فاز فعال 34 درصد (P<0.01) و مدت اینداکشن تا زایمان نیز 40 درصد کمتر از دوز پایین به دست آمد (P<0.0001). سایر نتایج در دو گروه مشابه بود.
ختم بارداری در مواردی که Bishop Score پایین است، با به کارگیری دوز بالا سریعتر صورت می گیرد، ضمن آنکه عارضه کمتری نیز دارد لذا بهتر است جانشین روش سنتی و متداول یعنی استفاده از دوز پایین شود.