فکر کردن از نوع کج و معوج

آیا کسی پیدا می شود که در زندگی خود دست به انتخاب نزده باشد؟ مسلم است که نه، چون انسان موجودی مختار و انتخاب گر است و هزاران انتخاب ریز و ده ها یا صدها انتخاب زندگی ساز، او را تبدیل به چیزی کرده که الآن هست.
اما چه انتفاقی می افتد که همه ی انتخاب های ما خوب نیستند و برای ما نتایج مطلوبی به همراه نمی آورند؟ (و اگر بتوانم در گوشی بگویم بعضی از انتخاب هایمان خیلی مایه آبرو ریزی اند و حتی در شان ما نیستند).
احتمالا برای جواب دادن به همین سؤالات است که بعضی از دوستان نظریه پرداز و لابد آنهایی که دلشان می خواهد انتخاب های انسان مثبت تر و مؤثرتر باشد اعلام کرده ا ند که اکثر انتخاب های منفی از روش های تحریف شده تفکرDTS (1) ناشی می شوند، که منظورشان روش های «از حقیقت دور کنی» است. روش هایی که باعث می شوند یک موقعیت یا واقعه را اشتباه ببینیم و درک کنیم.
بعضی از این ها را به شما می گویم، بعضی های دیگر را خودتان پیدا کنید.
1- بزرگ نمایی: روش بزرگ جلوه دادن، عواقب یک واقعه را به یک فاجعه تبدیل می کند! در این حالت فرد به جای آن که حرف منطقی اش را (مثلا به مدیرش) بگوید، فکر می کند که عواقب کار یا اختلاف یا مشکلی که پیش آمده این است که «مرا اخراج می کنند».
2- برچسب زدن مخرب: این شکلی افراطی تعمیم دادن است. در این روش با زدن یک برچسب منفی به یک فرد یا حتی یک موقعیت، شرایطی پیش می آید که برچسب زننده حتی دلش نمی خواهد ببیند واقعا چه خبر است؟ مشکل چیست؟ و خلاصه تمام راه ها و درها را می بندد تا اصلا انتخابی صورت نگیرد.
3- تفکر امری: در این نوع تفکر فهرستی بلند بالا از قواعدی خشک درباره ی این که خود فرد و دیگران چطور باید عمل کنند وجود دارد. این فهرست اغلب به دلیل تجارب منفی گذشته تهیه می شود و اجازه نمی دهد فرد انتخاب متعادل تری داشته باشد.
4- ذهن خوانی: در این نوع تفکر، فرد شروع می کند به حدس زنی نادرست و قضاوت عجولانه درباره انگیزه احتمالی رفتار و اعمال افراد که این هم یک جور راه بندان دیگر برای انتخاب درست است.
5- جدا کن، فتح کن(تفرقه افکنی): این نوع تفکر ناشی از بزرگ نمایی بیش از اندازه و میل به حمایت از یک دیدگاه یا وضعیت است که معمولا بین افراد یا گرو ه ها، جدایی و شکاف ایجاد می کند.
حالا کمی فکر کنید و ببینید این جملات منفی و عباراتی که با خود تکرار می کنیم یا