بررسی تاثیر حلالها در کارآیی فرآورده های ضد آفتاب

استفاده از حلال در تهیه تعداد زیادی از فرآورده های آرایشی و بهداشتی امری اجتناب ناپذیر می باشد. امروزه با توجه به شناخته شدن اثرات مضر اشعه خورشید بر روی پوست مثل ایجاد سوزش، اریتم و در نهایت سرطان پوستی، تهیه و استفاده از فرآورده های ضد آفتاب معمول شده است لذا سعی شد تاثیر حلال در تغییر میزان جذب و طول موج UVB ماده مورد نظر بررسی شود. برای اینکار مواد ضد آفتاب مورد نظر در حلال های آب، سوربیتول، اتانول، پروپلین گلیکول و گلیسیرن حل شده و با استفاده از دستگاه اسپکتروفتومتر طیف جذبی و شدت جذب در فواصل 5 نانومتری تعیین شد. غلظت مواد طوری انتخاب شد که شدت جذب از 2 بیشتر نباشد. و در نهایت محاسبات مربوط به ماگزیمم جذب، میزان شیفت، سطح زیر منحنی و کارآیی نسبی ماده جذب اشعه آفتاب بعمل آمد.
نتایج نشان داد که نوع حلال تاثیر معنی داری روی تغییر ماگزیمم (?max) جذب دارد. در فرمولاسیون پارسل 5000 نباید از آب و سوربیتول استفاده کرد چرا که? max آن را شدیدا به طول موج هایی شیفت می دهد که بطور کامل کارآیی واقعی ضد آفتاب را از بین می برد. در مورد بنزوفنون اکثریت حلالهای مورد استفاده باعث شیفت شدید طول موج به طرف طول موجهای پایین تر می گردد. مقایسه ضد آفتابها نشان می دهد که PABA و پارسول HS حساسیت کمتری به نوع حلال نشان می دهند و در این دو مورد می توان بدون نگرانی از نوع حلال، حلالهای مختلفی را در فرمولاسیون آنها بکار برد بدون اینکه تغییرات فاحشی در کارآیی ضد آفتاب ایجاد گردد. ضمنا بایستی در نظر گرفت که احتمالا تغییر طول موج یا شدت جذب توسط حلال در فرمولاسیون فرآورده های ضد آفتاب باعث خواهد شد که SPF فرآورده نیز دچار تغییر شود.
بنابراین با توجه به نتایج فوق می توان حلال مناسب هر ماده ضد آفتاب را برای اثر دهی بهتر فرآورده انتخاب کرد.