وحدت متعالی ادیان

وحدت متعالی ادیان، دیدگاهی است که سنت گرایان به مساله تکثر ادیان دارند. نخستین بار شووان در کتاب وحدت متعالی ادیان، این دیدگاه را بسط داد؛ سپس دیگر سنت گرایان مباحثی را در این زمینه مطرح کردند. طبق این دیدگاه، ادیان دارای دو بعد باطنی و ظاهری اند. ادیان فقط در سطح باطنی وحدت دارند؛ اما در سطح ظاهری میان آن ها اختلاف است. حقایقی که در سطح ظاهری ادیان به چشم می خورد، نسبی و حقایق مربوط به سطح باطنی مطلقند.
دیدگاه شووان با مشکلاتی مواجه می شود؛ مانند نسبیت گرایی، غیراستدلالی بودن و.... زبانی که شووان برای بیان دیدگاهش به کار می گیرد، دشوار است؛ بدین سبب نگارنده کوشیده است تا توصیفی از وحدت متعالی ادیان را پیش کشد و نقاط ضعف آن را بیان کند