اثر کلاستوژنیک امواج فراصوتی درمانی به تنهایی یا همراه با پروکاربازین هیدروکلراید بر روی مغز استخوان نوزاد موش صحرایی

بررسی اثر کلاستوژنیک امواج فراصوتی درمانی پیوسته به تنهایی و یا همراه با داروی شیمی درمانی پروکاربازین هیدروکلراید (PCZ: Procarbazine hydrochloride) بر روی اریتروسیتهای مغز استخوان نوزادان موش صحرایی.
نوزادان پنج روزه موش صحرایی تحت تابش امواج فراصوتی پیوسته با توانهای 0.5، 1 و 2 وات بر سانتی متر مربع قرار گرفتند و با دزهای 20، 40 و 80 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن PCZ تیمار شدند. در زمانهای مختلف 24، 48 و 72 ساعت پس از تابش امواج فراصوتی یا تیمار با دارو به تنهایی یا به طور توام از مغز استخوان نوزادان موش صحرایی نمونه گیری به عمل آمد. پس از تهیه سوسپانسیون سلولی و تهیه لام، سلولها در رنگ مای گرانولد و گیمسا رنگ آمیزی شد. فراوانی میکرونوکلئی در سلولهای پلی کروماتیک اریتروسیت (PCE: Polychromatic Erythrocyte) شمارش و نسبت سلولهای PCE به مجموع اریتروسیتها +PCE) نورموکروماتیک اریتروسیت ((NCE: Normochromatic Erythrocyte) برای ارزیابی توکسیسیته دارو و امواج فراصوتی محاسبه شد.
نتایج نشان می دهد که امواج فراصوتی پیوسته در محدوده توانهای مورد استفاده در این پژوهش به تنهایی اثر کلاستوژنیک و سیتوتوکسیک بر روی سلولهای اریتروسیتی مغز استخوان ندارد. لیکن هنگامی که با توان بالا 2W/cm2 به همراه داروی پروکاربازین هیدروکلراید (80 mg/kg)مورد استفاده قرار می گیرد، بدون ایجاد سمیت سلولی موجب افزایش اثر کلاستوژنیک دارو می شود.
اثر ایجاد شده با تیمار توام امواج فراصوتی و PCZ در سلولهای مغز و استخوان موش صحرایی نزدیک بر اثر هم افزایی است که مکانیزم ایجاد آن به درستی مشخص نیست. تصور می شود امواج فراصوتی بر غشای خارجی سلول تاثیر گذاشته و موجب افزایش نفوذپذیری آن و تحریک مولکولها برای ایجاد رادیکالهای آزاد می شود.