شیوع پوسیدگی دوران شیرخوارگی و عوامل مهم در کودکان 4-2 ساله

پوسیدگی دوران شیرخوارگی گونه ای از پوسیدگی های وسیع و پیشرونده می باشد که دندان های شیری کودکان را درگیر می کند و عادت تغذیه طولانی مدت با شیر مادر یا شیشه شیر در اتیولوژی آن مطرح است. این پوسیدگی از الگوی خاصی پیروی می کند، و ثنایاهای فک بالا بیشترین درگیری را نشان می دهند. از عوارض آن ایجاد درد، عفونت، مشکلات تغذیه ای برای کودک و هزینه بالای درمان های دندانپزشکی میباشد.
هدف از این تحقیق تعیین شیوع پوسیدگی دوران شیرخوارگی و عوامل همراه در کودکان 4-2 ساله شهرستان تالش در سال 1382.
تحقیق به روش مقطعی انجام گرفت. نمونه ها شامل261 کودک 4-2 ساله بودند که با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند. روش جمع آوری داده ها استفاده از پرسشنامه ای حاوی اطلاعات دموگرافیک و عادات تغذیه ای و بهداشتی کودک و همچنین معاینه دندان ها می باشد. معیار تشخیص پوسیدگی دوران شیرخوارگی، وجود حداقل دو دندان ثنایای پوسیده در فک بالا می باشد. در کنار آن وضعیت dmft (تعداد دندان های پوسیده، کشیده شده، پرشده) نیز تعیین گردید. سپس داده ها وارد نرم افزار SPSS 11.5 شده و با استفاده از آزمون آماری X2 تجزیه و تحلیل گردید.
تحقیق نشان داد که در جامعه مورد بررسی شیوع پوسیدگی دوران شیرخوارگی 28% می باشد. جنسیت، تحصیلات والدین، نحوه مسواک زدن، مصرف مایعات شیرین با شیشه، تمیز کردن دهان پس از مصرف شیر یا مایعات شیرین و مصرف تنقلات ارتباط معنی داری با پوسیدگی دوران شیرخوارگی نشان داد(P<0.05). ولی ارتباط معنی داری بین تغذیه با شیشه شیر یا شیر مادر، مصرف شیر در شب، مصرف پستانک و نحوه مراجعه به دندانپزشک با پوسیدگی دوران شیرخوارگی بدست نیامد.
36.4% از کودکان مورد مطالعه فاقد پوسیدگی (Caries Free) بودند. میانگین dmft در کودکان دارای پوسیدگی دوران شیرخوارگی 7.86 و در کودکان دیگر 1.79 بود (P<0.05).
تحقیق نشان داد که پوسیدگی دوران شیرخوارگی در شهرستان تالش از شیوع بالایی برخوردار است نیاز به آموزش هر چه بیشتر والدین در مورد کنترل عوامل همراه و دخیل در ایجاد این مشکل آشکار می گردد