بررسی میزان اثر بخشی و عوارض اتساع با بالون در تنگی خوش خیم پیلور

تنگی خروجی معده یکی از عوارض سه گانه زخمهای پپتیک می باشد که در صورت مزمن بودن و عدم پاسخ به درمانهای دارویی نیازمند دخالت جراحی است. اولین بار در سال 1982 اتساع با بالون توسط بنجامین اس بی با موفقیت انجام شد. از آن زمان مطالعاتی در مورد میزان اثر بخشی این اقدام به عمل آمده است. مطالعه انجام شده به بررسی میزان اثر بخشی اتساع با بالون تنگی خوش خیم خروجی معده و تاثیر عوامل احتمالی در پاسخ دهی اولیه می پردازد.
در یک مطالعه 10 ماهه تعداد 23 بیمار با تنگی خوش خیم خروجی معده تحت اتساع با بالون از طریق آندوسکوپ قرار گرفتند و سپس به طور متوسط 30 هفته پیگیری شدند و علایم اولیه بیماری به طور ماهانه ثبت شد. عوامل احتمالی موثر در پاسخ درمانی شامل سن، جنس، استعمال سیگار، عفونت هلیکوباکترپیلوری، قطر تنگی، مدت زمان وجود علایم، میزان کاهش وزن و دفعات اتساع و در نهایت پاسخ درمانی که به معنی برطرف شدن علایم اولیه بیماری بود، در مورد بیماران ثبت شد.
سن متوسط بیماران 49.5 سال بود. 2 نفر مونث (%8.7) و 21 نفر مذکر بودند. در پیگیری متوسط 30 هفته و بین 17 تا 35.5 هفته 21 نفر از 23 بیمار (%91.3) در نهایت بدون علامت شدند که در مورد 18 نفر فقط یک نوبت اتساع به عمل آمد، و برای 5 نفر، بیش از یک بار اتساع انجام شد. شایعترین علامت در بین بیماران تنگی و سوزش سردل (هرکدام %87) و پس از آن تهوع %82.6 و استفراغ %78.3 و درد %69.6 بود. ارتباط معنی داری بین ایجاد پاسخ درمانی با سن، جنس، ابتلا به عفونت با هلیکوباکترپیلوری، مصرف سیگار، مدت زمان وجود علایم و قطر پیلور پیدا نشد. همچنین ارتباطی بین نیاز به بیش از یک بار اتساع با کاهش وزن یا قطر دریچه پیلور پیدا نشد. یک نفر دچار عارضه پارگی دوازدهه شد که مورد جراحی قرار گرفت و مرگ و میر دیده نشد.
درمان تنگی خروجی معده به وسیله اتساع با بالون در کوتاه مدت موثر و کم خطر است و چنانچه در مطالعات دراز مدت تر عود علایم زیاد نباشد، به عنوان خط اول درمان توصیه می شود و جراحی را می توان به عنوان اقدام قطعی در کسانی که علی رغم دوبار اتساع پاسخ درمانی نگرفته اند در نظر گرفت. همچنین به نظر می رسد استفاده و یا عدم استفاده از فلوروسکوپی نقشی در اثر بخشی اقدام درمانی نداشته باشد.