گزارش یک مورد (آناستوموز لارنگوتراکنال) در بیمار مبتلا به تنگی راه هوایی فوقانی به علت انتوباسیون طولانی مدت

شایع ترین علت تنگی راه هوایی، ترومای ناشی از انتوباسیون طولانی مدت است. این تنگی ها ممکن است به صورت دیررس علامت دار شده و به تدریج پیشرفت نمایند. برای پیشگیری از این عارضه، در بالغین، معاینه اندسکوپیک و تصمیم به انجام تراکئوستومی پس از هفت روز از گذشت انتوباسیون توصیه می شود. موثرترین روش درمانی برای درمان تنگی های کامل و نزدیک به کامل تراشه، رزکسیون سگمنتال و آناستوموز انتها به انتها است. توانایی جراح در آزادسازی تراشه به عوامل متعددی بستگی دارد. از جمله عوامل محدود کننده آزادسازی تراشه، ناتوانی در اکستانسیون گردن است. این مقاله به معرفی بیماری می پردازد که متعاقب ترومای غیرنافذ گردن، دچار شکستگی مهره های C2 و C3 گردن و صدمه نخاعی شده و پس از 40 روز انتوباسیون اندوتراکئال، با علایم مربوط به دشواری تنفسی پس از خارج کردن لوله بیهوشی، تراکئوستومی شده است. تقریبا یک سال پس از ترومال اولیه، در شرایطی که فیکساسیون گردن، جراحی آناستوموز را با مخاطراتی همراه ساخته بود، به طور کاملا موفق با حفظ عملکرد فیزیولوژیک حنجره و تراشه، لوله خارج شده است.