بررسی مقایسه ای دو روش (کروماتوگرافی مایع با عملکرد عالی) و (ایمونواسی پلاریزاسیون فلوئورسانس) در بررس سطح خونی فنوباربیتال و کاربامازپین

تامین منابع خونی سالم و کافی که بتواند نیازهای فیزیولوژیک افراد در حین عمل را فراهم کند، مشکلی جدی و قدیمی می باشد. یک متخصص بیهوشی باید دانش کافی پیرامون اندیکاسیون ها و عوارض انتقال خون داشته باشد. روش به کار گرفته شده در این مقاله نورموولمیک همودیلوشن حاد است که روشی توصیه شده و مورد تایید می باشد و احتمالا بسیاری از عوارض تزریق خون همولوگ با آن قابل پیشگیری است(نظیر واکنش های آلرژیک، انتقال عفونت ها،...). هدف از این مطالعه تعیین اثرات و عوارض و مزایای احتمالی آن نسبت به تزریق خون همولوگ می باشد.
در یک مطالعه کارآزمایی بالینی، بیماران ASA(American Society of Anesthesiology) یک و دو که تحت عمل جراحی هیپ و فمور به صورت الکتیو قرار می گرفتند در دو گروه 30 نفره بررسی شدند(در جمع 60 نفر). روش القا بیهوشی، نگهدارنده آن، فرد اینتوبه کننده، نوع محلول های مصرفی در دو گروه، مشابه بود. کیسه های خون پس از القاء بیهوشی توسط مسیر شریانی(Arterial line) به دست آمد. در مطالعه صورت گرفته تعداد ضربان قلب، متوسط فشار خون شریانی، میزان اشباع خون شریانی، میزان دی اکسید کربن جریان بازدمی، برون ده قلبی قبل از القاء بیهوشی، یک و دو ساعت بعد از شروع عمل و در انتهای عمل سنجیده شد و در دو گروه مقایسه گردید. حجم خون ریزی در پایان عمل در دو گروه مقایسه شد. تعداد کیسه خون های مصرفی نیز ثبت گردید.
تعداد ضربان قلب دو ساعت بعد، با یکدیگر اختلاف آماری معنی داری داشت(001/0=P). همچنین در پایان عمل هم به طور معنی داری در گروه اتولوگ بالاتر بود(001/0=P). متوسط فشار خون شریانی دو ساعت بعد و در پایان عمل در گروه اتولوگ به طور معنی داری بالاتر بود(005/0 & 02/0=p) میزان دی اکسید کربن جریان بازدمی یک ساعت، دو ساعت و در پایان عمل به طور معنی داری در گروه اتولوگ پایین تر از گروه همولوگ بود(00/0، 04/0، 05/0=p). حجم خون ریزی در پایان عمل به طور معنی داری در گروه اتولوگ پائین تر بود(00/0=p).
با توجه به نتایج حاصله، به نظر می رسد تعداد ضربان قلب در گروه اتولوگ پس از اخذ کیسه های خون بالاتر از گروه همولوگ که این استرس را نداشته اند بوده است ولی علی رغم این مسئله تغییر قابل ملاحظه و افزایشی در برون ده قلب(بر خلاف انتظار) اتفاق نیفتاده است و دو گروه تقریبا میزان برون ده قلبی مشابهی داشته اند. هم چنین متوسط فشار خون شریانی و دی اکسید کربن جریان بازدمی در دو گروه متفاوت و در گروه اتولوگ رضایت بخش تر بود. حجم خون ریزی هم در گروه اتولوگ به وضوح کمتر از گروه همولوگ بوده است. پس به نظر می رسد کنترل همودینامیک با روش اتولوگ مناسب تر و بهتر از همولوگ باشد.