مقایسه مقاومت و کمپلیانس دینامیک راه هوایی بین لوله تراشه کافدار و لوله لارنزیال در بیهوشی داخل وریدی کامل (TIVA)

هدف از انجام این مطالعه مقایسه مقاومت و کمپلیانس دینامیک راه هوایی بین لوله تراشه کافدار و لوله لارنژیال، در بیهوشی داخل وریدی کامل می باشد. امروزه کاهش مقاومت راه هوایی و بهبود کمپلیانس دینامیک (به معنای پذیرش ریه های بیمار در مقابل ورود هوا با فشار مثبت) حین تهویه مکانیکی، خواه در بخش مراقبت های ویژه و خواه در حین بیهوشی عمومی و به خصوص در بیمارانی که دچار مشکلات ریوی هستند، یک هدف مطلوب جهت کنترل وضعیت همودینامیک و جلوگیری از باروترومای ریوی بیمار می باشد. از طرفی کنترل راه هوایی حین عملیات احیا قلبی ریوی و یا برقراری راه هوایی در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه و نهایتا بیماران حین بیهوشی که نیاز به لوله گذاری تراشه دارند، خود مستلزم پذیرش صدمات ناشی از لارنگوسکوپی است و در عین حال نیاز به پرسنل ورزیده و تعلیم دیده دارد. هدف از این مطالعه استفاده از روشی است که نیازمند پرسنل ورزیده و لارنگوسکوپی نباشد و از طرف دیگر مقاومت راه هوایی و کمپلیانس دینامیکی نزدیک به روش استاندارد موجود که همان لوله تراشه کافدار می باشد، داشته باشد.
مطالعه انجام شده از نوع کارآزمایی بالینی(Clinical trial) بود و تعداد 34 بیمار (22 مرد و 12 زن) با میانگین سنی 4/12 ± 1/33 سال که حداقل سن 16 سال و حداکثر سن 53 سال داشتند تحت بررسی قرار گرفتند. این بیماران جزو ASA کلاس I یا II بوده و کاندید عمل جراحی ارتوپدی بودند (عمل ارتوپدی از جهت به حداقل رسانیدن ریسک آسپیراسیون انتخاب شده بود). برای انتخاب این بیماران نیز از روش تصادفی ساده استفاده شد. بیماران با روش (TIVA=Total Intravenus Anesthesia) (به این معنا که تمام داروهای مورد استفاده در بیهوشی به صورت وریدی استفاده شده است) بیهوش شده و برای این کار از پروپوفل به عنوان داروی بیهوشی و فتنانیل به عنوان داروی ضد درد و پاولن(Pancrunium) برای شل کردن بیمار استفاده شد. ضمنا پاولن به این دلیل که حداقل آزادسازی هیستامین را دارد و لذا روی مقاومت راه هوایی بی تاثیر می باشد، استفاده شد. جهت اندازه گیری مقاومت راه هوایی و کمپلیانس دینامیک، دستگاه NICOM به کار رفت که اندکس های مورد مطالعه را بر اساس 2CO موجود در هوای بازدمی اندازه می گیرد.
نتایج به دست آمده به کمک آزمون آماری t سنجش شد. در نتایج به دست آمده مشاهده شد تفاوت معنی داری)05/0< p (بین میانگین مقاومت راه هوایی در لوله تراشه (55/1 ± 38/7) و در لوله لارنژیال (87/3 ± 35/34) وجود دارد، پس مقاومت راه هوایی در لوله لارنژیال بالاتر است. تفاوت معنی دار بین کمپلیانس دینامیک راه هوایی در لوله تراشه (06/7 ± 55/44) و لوله لارنژیال (54/4 ± 08/26) وجود دارد، به این معنا که کمپلیانس دینامیک لوله لارنژیال پایین تر است. همین طور تفاوت معنی دار آماری بین برون ده قلبی بین دو لوله وجود دارد، به این صورت که در لوله تراشه برون ده (207/0 ± 37/5) و در لوله لارنژیال (34/0 ± 605/4) می باشد، به این معنا که برون ده قلبی در لوله لارنژیال پایین تر است. از مطالعه انجام شده مشخص می شود، اگر چه لوله لارنژیال به عنوان یک جایگزین مناسب در موارد لوله گذاری مشکل یا در موارد احیاء قبلی ریوی مناسب است ولی با توجه به مقاومت بالای راه هوایی و کمپلیانس دینامیک پایینی که ایجاد می کند، از یک طرف باعث افت برون ده قلبی و از طرفی در بیماران ریوی باعث آسیب ریوی می شود، پس روش مناسبی به عنوان جایگزین لوله تراشه در تمام موارد نمی باشد.