بررسی ارزش اندازه گیری گازهای خون شریانی در روند درمان بیماران مولتیپل ترومای وابسته به ونتیلائور و با ثبات از نظر بالینی بستری در بخش ICU

اندازه گیری گازهای خون شریانی یکی از روش های رایج مانیتورینگ بیماران مولتیپل ترومای وابسته به ونتیلاتور است که هر چند در موارد ضروری در راهنمایی برای ادامه سیر درمان مفید است ولی به نظر می رسد که در بیماران با ثبات از لحاظ بالینی کمکی به امر درمان نمی کند و از طرفی باعث عوارض ناشی از خون گیری، بالا رفتن هزینه های بیمارستانی و افزایش حجم پرونده های پزشکی بیماران می گردد. این مطالعه ارزش کاربردی اندازه گیری گازهای خون شریانی در بیماران مولتی پل ترومای با ثبات وابسته به ونتیلاتور را بررسی کرده است.
32 نفر از بیماران مولتی پل ترومای وابسته به ونتیلاتور که همگی 40%FIO2= دریافت می کردند و در 24 ساعت گذشته تغییر بالینی واضحی از لحاظ علایم حیاتی، وضعیت هوشیاری و روند درمان نداشتند بررسی شدند. علایم حیاتی]فشار خون غیر مستقیم، تعداد ضربان قلب، تعداد تنفس (مجموع تنفسهای بیمار و تنفسهای کمکی) و درجه حرارت و ضریب هوشیاری بیماران از 24 ساعت قبل از شروع مطالعه هر یک ساعت اندازه گیری و چارت شد و در صورت ثبات علایم حیاتی و ضریب هوشیاری بیماران در عرض چهار ساعت متوالی چهار نمونه خون شریانی (هر ساعت یکبار) جهت اندازه گیری گازهای خون شریانی گرفته شد. همزمان علایم حیاتی و میزان اشباع خون شریانی با اکسیژن (با استفاده از دستگاه پالس اکسی متر) نیز ثبت شدند.
از 32 بیمار 25 مورد (78.1%) مرد و 7 مورد (21.8%) زن بودند، این بیماران در گستره سنی 71 – 17 سال با میانگین34.3 سال قرار داشتند. SpO2 به طور متوسط 3% و در محدوده 5-0% تغییر کرد. PH به طور متوسط 0.03 و در محدوده 0.04- 0.02 تغییر کرد. PaO2 بطور متوسط mmHg 16 و در محدوده mmHg 25-12 تغییر داشت، PaCo2 به طور متوسط mmHg 8/2 و در محدوده mmHg 4+ الی 5- متغیر بوده و تغییرات -HcO3 نیز به طور متوسط mEq/Lit 0.12 و در محدوده mEq/Lit 2- الی 2 متغیر بود.
فشار خون غیر مستقیم، تعداد ضربان قلب، گازهای خون شریانی، میزان اشباع خون شریانی با اکسیژن و PH در بیماران مولتی پل ترومای با ثبات تحت حمایت مکانیکی در طی زمان تغییر می کند. این تغییرات جزیی و در محدوده نرمال هستند و نیاز به مداخله درمانی خاصی ندارند. لذا ما پیشنهاد می کنیم که از معاینه بالینی برای تصمیم گیری در مورد روند درمان بیماران استفاده شود و ABG تنها در صورت لزوم و برای کمک به روند درمان و تکمیل قضاوت بالینی و بر اساس مورد بکار گرفته شود و از حالت یک آزمایش روتین خارج شود.