اثرات سویه و مقدار مصرف مخمر ساکارومیسس سرویسیه بر عملکرد پرواری، جمعیت کل باکتری های شکمبه و متابولیت های سرم خون گوساله های نر هلشتاین

مقایسه اثرات سویه و سطح مصرف مخمر ساکارومیسس سرویسیه در گوساله های پرواری.

آزمایش فاکتوریل 3×2.

35 راس گوساله نر هلشتاین با میانگین وزن اولیه 296.8 کیلوگرم.

دام های مورد استفاده در پنج گروه با میانگین وزن اولیه مساوی تقسیم و هر گروه یکی از جیره های آزمایشی شامل دوسویه مخمر در دو سطح X) و (2X با شاهد (بدون مصرف مخمر) را به مدت 135 روز دریافت کردند. سویه های مخمر شامل سویه تجارتی بیوساف و سویه تجارتی ایران مایه و مقدار X برای هر سویه به ترتیب برابر 2.5 و 5 گرم در روز به ازای هر یکصد گرم وزن زنده دام بود. اجزا جیره کلیه گروه ها جز در مورد نوع و مقدار مخمر با یکدیگر یکسان و شامل 70 درصد کنسانتره و 30 درصد علوفه بود. افزایش وزن و مصرف خوراک روزانه گوساله ها در طول دوره آزمایش ثبت و ضریب تبدیل خوراک برای هر گروه محاسبه گردید. در پایان دوره پرواربندی از راه لوله مری از محتویات شکمبه حیوانات در سه زمان صفر، 3 و 6 ساعت پس از مصرف خوراک از ورید وداج حیوانات خونگیری و غلظت گلوکز، اوره، اسید اوریک و تری گلیسرید در آن اندازه گیری شد.

 استفاده از طرح کاملا تصادفی در مورد عملکرد پرواربندی و از طرح بلوک های کامل تصادفی در مورد PH، جمعیت میکروبی ومتابولیت های سرم خون و تصحیح اختلافات در وزن اولیه حیوانات با استفاده از تجزیه کوواریانس.

مصرف مخمر بیوساف در سطح X در مقایسه با گروه شاهد موجب رشد بهتر دامها گردید. (1457 در مقابل 1351 گرم افزایش وزن روزانه) و اختلاف بین آنها معنی دار بود (P<0.05) همچنین مخمر بیوساف موجب بهبود عددی ضریب تبدیل غذایی گردید. اثرات سویه و مقدار مصرف مخمر بر خوراک مصرفی روزانه نیز معنی دار نبود. PH مایع شکمبه حیوانات مصرف کننده مخمر بیوساف نسبت به سایر گروه ها بالاتر و اختلاف بین آنها معنی دار بود (P<0.05). مخمر بیوساف سبب افزایش عددی تعداد کل باکتری های شکمبه گردید. اثر مخمر بر متابولیت های سرم خون حیوانات آزمایشی نیز معنی دار نبود.

مصرف مخمر بیوساف سبب ثبات بهتر PH محیط داخلی شکمبه و در نتیجه افزایش تعداد کل باکتری ها و فراهم شدن وضعیت مناسبتری برای تخمیر در شکمبه گردید که حاصل آن رشد سریعتر حیوانات بود.