بررسی تاثیر نوع محلول جایگزین حجم داخل عروقی، بر انعقادپذیری در بیماران بالغ تحت جراحی ACL Reconstruction با بیهوشی عمومی

مطالعات قبلی ثابت کرده اند که رقیق شدن خون (همودیلوشن) توسط کریستالوئیدها، با تحت تاثیر قرار دادن و کاهش سطح آنتی ترومبین III، باعث افزایش انعقادپذیری خواهد شد. یکی از مهم ترین مسایلی که در انتخاب این مایعات مورد توجه قرار می گیرد، اثر آن بر روند هموستاز و خونریزی یا ترومبوآمبولی است. اما تاثیر کریستالوئیدها بر وضعیت انعقادی و هر کدام از تست های انعقادی در مطالعاتی که تاکنون انجام شده به تفکیک مورد بررسی قرار نگرفته است. مشخص شدن این موضوع که کدام استراتژی مایع درمانی، بر روند انعقادی موثرتر است، باعث خواهد شد که در انتخاب نوع مایع جایگزین تصمیم گیری بهتری صورت پذیرد.
در این مطالعه بیمارانی را که تحت عمل جراحی بازسازی لیگامان های قدامی زانو (ACL reconstruction) قرار می گرفتند، به سه گروه دریافت کننده نرمال سالین، رینگر و رینگر لاکتات تقسیم نمودند (25=n). طبق پروتکل استاندارد، به بیماران جهت جبران حجم، مایع داده شد و برای مطالعه وضعیت انعقادی بیماران از تست های PT، PTT، CT، BT و شمارشی پلاکتی در زمان های القای بیهوشی (T0)، به سرعت بعد از اتمام بیهوشی (T1)، 6 ساعت بعد از جراحی (T2) و صبح روز پس از عمل (T3) استفاده شد.
تغییرات تست های انعقادی در سه گروه در زمان T1 معنی دار نبود. میانگین (SD±) تست های انعقادی بیماران مورد مطالعه در زمان های مختلف با یکدیگر در مورد (P=0.001) PT، (P=0.001) PTT و (P=0.001) CT معنی دار و در مورد BT، PLT از نظر آماری معنی دار نبود. به طور کلی، تغییرات انعقادی در هر گروه نشانگر یک افزایش انعقادپذیری در T1 بود.
در این مطالعه جایگزینی حجم مایعات با کریستالوئیدهای مختلف، اختلاف معنی دار واضحی در تست های انعقادپذیری ایجاد نکرد، اما یک وضعیت افزایش انعقادپذیری به دنبال رقیق شدن خون دیده شد.