رویکردهای ارزشیابی در خدمات مراقبت سلامت

ارزشیابی در خدمات بهداشتی درمانی از قدمت زیادی برخوردار است، مدارکی مثل لوح حمورابی سابقه آن را به قرن سوم قبل از میلاد مسیح می رساند. کاربرد استانداردهای کیفی برای بیمارستان ها یا سایر تسهیلات برای اولین بار در آمریکا رایج شد و بتدریج به سایر کشورها توسعه یافت.
ارزشیابی و بازرسی خدمات مراقبت سلامت در قالب رویکردهای مختلف (ایزو، مدل های برتری، اعتباربخشی و گروه همکنان) به صورت داوطلبانه یا اجباری در سراسر جهان مورد استفاده بوده و رفته رفته گسترش می یابد. ریشه رویکردها به صنایع یا بخش سلامت بر می گردد. این دغدغه وجود دارد که تمام رویکردها استفاده از استانداردهای معتبر، بهبود کیفیت، شفافیت و پاسخگویی عمومی را مد نظر داشته باشند.
تمام روش ها حالت پویا داشته و سیر تکاملی می پیمایند، ولی اعتبار بخشی از سرعت بیشتری برخوردار است. در عین حال که خاستگاه آنها متفاوت است، نوعی همگرایی در بین آنها وجود دارد. در ایرن نیز در حوزه خدمات سلامت، ارزشیابی به صورت الزام قانونی توسط وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی انجام می شود که در سالهای اخیر کیفیت گرایی به صورت آهسته در روند ارزشیابی مد نظر بوده است. دریافت گواهینامه ایزو نیز در بین بیمارستان های وابسته به سازمان تامین اجتماعی رواج یافته است.