اثر کافئین در درمان پسوریازیس ولگاریس: کارآزمایی بالینی تصادفی دو سویه کور

پسوریازیس یکی از شایع ترین بیماری های پاپولواسکواموس است که غالبا به درمان نگه دارنده طولانی مدت نیاز دارد. استفاده مزمن از کورتیکوستروئیدهای موضعی روی صورت و نواحی چین دار، خطر بروز عوارض جانبی استروئیدها چون استریا و آتروفی را افزایش می دهد. در درمان پسوریازیس نواحی چین دار به دارویی موضعی نیاز است که موثر، بدون عارضه و مقرون به صرفه باشد. مسدود کننده های پذیرنده های بتاآدرنرژیک پسوریازیس را با کاهش غلظت cAMP داخل سلولی تشدید می کنند. از طرفی کافئین، یک متیل گزانتین است که با مهار فسفودی استراز، غلظت cAMP داخل سلولی را بالا می برد. هدف از این مطالعه ارزیابی اثربخشی کافئین موضعی %10 در درمان پسوریازیس است.
روش اجرا: این مطالعه به شکل کارآزمایی بالینی تصادفی دوسو بی خبر، روی 39 بیمار با ضایعه های تیپیک پسوریازیس، صورت گرفت. بیماران به طور تصادفی با دارو یا دارونما تحت درمان قرار گرفتند. هر دو گروه ترکیب موضعی را 3 بار در روز مورد استفاده قرار دادند. بیماران در فواصل دو هفته ای، تا 8 هفته پی گیری شدند. در هر ویزیت، شدت بیماری با کمک تعیین امتیار PASI تعیین شد.
پس از 2، 4، 6 و 8 هفته در مقایسه با قبل از درمان کاهش مقدار PASI در گروه دریافت کننده کافئین به ترتیب %23، %41، %54 و %62 و در گروه دریافت کننده دارونما %15، %19، %25 و %29 بود (P<0.05). در گروه دریافت کننده کافئین هیچ عارضه جانبی مشاهده نشد.
کافئین موضعی دارویی موثر، بی خطر و باصرفه در درمان پسوریازیس است اما شروع اثر دارو تاخیری است.