ناهوشیاری هوشیارانه مولوی در دیوان شمس

دیوان شمس دریای متلاطم، پرجزر و مد و در حال تلوین شخصیت مولانا را به تصویر می کشد که از منظر روان کاوی لایه های درونی ضمیر او منبعی سرشار، عمیق و حائز اهمیت است. وزن های ضربی یا خیزابی در کلام شاعر از انقلابی سترگ و شگرف در درون او حکایت می کند و اینکه او در آستانه یک تولد تازه قرار دارد. او پس از گذشتن از مقامات تلوین و رسیدن به مقام تمکین و بازگشت به عالم صحو، آرام و قرار خود را بازمی یابد و تصویر زیبا و سرشار از ملاحت این آرامش ژرف را در مثنوی با جذابیتی هنرمندانه منعکس می کند. این مقاله به پیوند ادبیات و روان شناختی، شعر-درمانی، غلبه ناهوشیاری بر مولوی و پیامدهای آن می پردازد