بررسی میزان پذیرش درمان با دسفرال در بیماران تالاسمی بزرگتر از 7 سال

با ظهور دسفرال در عرصه درمان در بیماران تالاسمی به عنوان تنها دارویی که قادر است با دفع آهن از عوارض ناگوار اضافه بار آهن در این بیماران جلوگیری نماید میزان مرگ و میر در بیماران تالاسمی وابسته به تزریق خون کاهش یافته است. با این وجود درمان تزریقی با دسفرال با مشکلات زیادی اعم از عوارض فیزیکی و بار روانی برای بیماران همراه است. تمامی این عوامل باعث می شوند که میزان پذیرش به درمان با دسفرال در این بیماران کاهش پیدا کردند. عوامل زیادی وجود دارند که می توانند پذیرش به درمان را به طور نامطلوبی تحت تاثیر قرار دهند.
205 بیمار تالاسمی ماژور بزرگتر از 6 سال وارد مطالعه شدند و میزان کمپیلیانس براساس شاخص کمپیلیانس (تعداد روزهای تجویز شده برای درمان از سوی پزشک درماه/ تعداد روزهای درمان با دسفرال در ماه) کمپیلیانس بیشتر از 75%= خوب، بین 75-50% متوسط و کمتر از 50% ضعیف تلقی می شد. گروه سوم گروه فاقد کمپیلیانس بود. برای بررسی افسردگی پرسشنامه افسردگی یک برای بزرگسالان و پرسشنامه افسردگی کودکان (کواکس) برای کودکان کمتر از 16 سال مورد استفاده قرار گرفت.
از 205 بیمار تالاسمی (110 بیمار مونث (54%) و 95 بیمار (46%) مذکر بودند). 13.3% از بیماران فاقد کمپیلیانس و 14% کمپیلیانس ضعیفی به درمان داشتند. 62.7% کمپیلیانس خوبی داشتند. کمپیلیانس در دخترها بیشتر از پسرها بود (P=0.03). با افزایش سن کمپیلیانس به درمان افزایش پیدا می کرد (P=0.037) ارتباطی منفی بین کمپیلیانس و سطح فریتین وجود داشت (P=0.02). 22% از بچه ها و 12% از بالغین طبق پرسشنامه ها افسرده شدید تلقی می شدند. بین افسردگی و کمپیلیانس ارتباط معنی داری وجود نداشت. مشکلات اصلی ذکر شده توسط بیماران به عنوان دلایل عدم کمپیلیانس مطلوب به دسفرال به قرار زیر بود: عوارض موضعی محل تزریق (در 83% از بیماران)، پایین بودن کیفیت وسایل تزریق (70% از بیماران)، قیمت گران وسایل تزریق (16% از بیماران)، احساس ناخوشایند در مقابل همسالان در (در 10% از بیماران) از آن جایی که هنوز داروهای خوراکی شلاتور آهن به طور رایج مورد استفاده قرار نمی گیرند برای کاهش عوارض اضافه بار آهن در بیماران تالاسمی می باید مطالعات وسیع تر و بررسی های بیشتری به منظورشناخت مشکلات و عوامل موثر در کمپیلیانس پایین به درمان با دسفرال در این بیماران صورت بگیرد. بالاخره این که کمپیلیانس یک مساله چند عاملی است که بهبود آن همکاری و ارتباط نزدیک بین بیمار، خانواده، پرسنل و جامعه را می طلبد.